skip to main | skip to sidebar

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Πέρα από το φράχτη

0 σχόλια
Και που λες ο τύπος, πέρα από το φράχτη στο μαλλί, είχε μουσάκι από εκείνα τα "τρεις τρίχες εδώ, τρεις εκεί και τρεις παραπέρα", που θες ένα χιλιάρικο ταξί απ τη μια στην άλλη, σύμφωνα με τον μπάρμπα μου. Αλλά μην νομίζεις πως σταματούσε εκεί το πράγμα. Πες πως παρέβλεπες το στραβά βαλμένο καπελάκι, και το γυαλί μάσκα στις 6 το απόγευμα σε εσωτερικό χώρο, λες και θα παίξει πόκερ στο Super Las Vegas World Universe Poker Death Tournament. Δεν προλάβαινες να κατέβεις κάτω απ το λαιμό. Σε σταματούσε η χρυσή καδένα. Τόσο χρυσή και τόσο χοντρή, που άμα την πας σε "Αγοράζω Ασήμι, Αγοράζω Χρυσό και σας δίνω πενταροδεκάρες" θα σε διώξουν επειδή "Δεν αγοράζουν αντιολισθητικές αλυσίδες".
Θα μου πεις, πως αλλιώς θα στολίσει το εξίσου γυαλιστερό, απαλό, καλογυμνασμένο και φρεσκοαποτριχωμένο στέρνο του; Τζάμπα έλιωνε στο γυμναστήριο τόσους μήνες; Τζάμπα έβαλε τη μάνα του να του κάνει κερί στο στήθος; "Άμα δεν γυαλίζει η "βυζάρα", είναι σαν να μην την έχεις καν", λέει άλλωστε μια παλιά Κινέζικη παροιμία. Τέλος, το κίτρινο μπλουζάκι με το βαθύ "Βε" που η γωνία του έγλειφε τον ανώτερο κοιλιακό, συνέβαλε και αυτό με τη σειρά του, στην πανδαισία ανάδειξης των "Πεκς" του.
Ξαφνικά, εκεί που καθόταν και έπινε τον Φρέντο του, κάποιος απ την παρέα έπιασε ένα κινητό και τον φωτογράφησε. Πριν το κλείστρο της κάμερας προλάβει να κουνηθεί, ο Κάγκουρας μας είχε πάρει την πόζα-σήμα κατατεθέν του.
Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, επιθετικό βλέμμα, χέρι τοποθετημένο έτσι που να δείχνει τον διπλανό του με το δάχτυλο και ταυτόχρονα να σφίγγει και να αναδεικνύει τον καλοδουλεμένο του δικέφαλο. Αναγκάστηκαν να κάνουν και δεύτερη λήψη, καθώς ο φωτογράφος είχε ξεχάσει το φλας ανοιχτό, με αποτέλεσμα αυτό να αντανακλά στο στήθος του Κάγκουρα και η φωτογραφία να "καεί".
Η γκρίζα φόρμα Ντσικουέρντ και τα χρυσά Μιλλένιουμ, δεν χωρούν ιδιαίτερη ανάλυση. Είναι όπως ακριβώς τα φαντάζεσαι φίλε αναγνώστη. Αζ Γκοντ εντ Σάντα Μπάρμπαρα ιντέντιντ.
Η οπτική αυτή απόλαυση όμως δεν κράτησε πολύ. Σηκώθηκε περήφανα απ τον καναπέ, τεντώθηκε, φόρεσε το αμάνικο πουπουλένιο μπουφάν του, πήρε στο χέρι τα κλειδιά με το τεράστιο μπρελόκ της Φεράρι, βγήκε απ το καφέ, μπήκε στο διπλοπαρκαρισμένο Πούντο Τζι Τι του, και έφυγε υπό τους ήχους του τρύπιου μπουριού σόμπας που είχε τοποθετήσει στη θέση της εξάτμισης.
Ποιος ξέρει. Μπορεί να ξανασυναντηθούμε καλέ μου Κάγκουρα. Αν διασταυρωθώ με κάποιον άλλο απ την αγέλη σου, θα σου στείλω χαιρετίσματα.
Τα σέβη μου.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Ήταν η ζωή μου κόλαση

0 σχόλια
"Ήταν η ζωή μου κόλαση..." και την έκανες χειρότερη, με τα ηλίθια τραγούδια που ψαχουλεύεις στο Γκούγκολ και εγώ καλούμαι να γράφω κείμενα γι αυτά, αγαπημένε αναγνώστη.

Η πέμπτη κατά σειρά αναζήτηση σου στην λέξη "Ήταν" είναι αυτό το άσμα. Ναι. Μην λες μέσα σου "Εγώ;; Ποτέ ρε Είρωνα!". Εσύ φίλε μου. Εσύ. Και συ, και ο διπλανός σου στο λεωφορείο που κοιτάζει τα βυζιά της απέναντι φοιτήτριας που κουβαλάει αυτό το περίεργο αντικείμενο. Το λένε ΤΑΦ και το χρησιμοποιούν οι αρχιτέκτονες. Αν είναι ωραία πιάσ' της κουβέντα για τη γέφυρα Καλατράβα. Σίγουρα την αντιπαθεί. Πες πόσο τη σιχαίνεσαι.  Άντε, πάλι σε έφτιαξα. (Α! για να μην το ξεχάσω, ΚΑΙ αυτή έχει γκουγκλάρει την ζωή της που ήταν κόλαση).
Με ένα πρόχειρο ψάξιμο ανακάλυψα 224 τραγούδια που οι τίτλοι τους ξεκινούν με το "Ήταν", εσύ την τσιφτετελοσκυλαδικομπουζουκοατεχνιά βρήκες να αγαπήσεις. Αυτήν πληκτρολόγησες και αυτήν αναζήτησες για να ακούσουν τα πεταχτά αυτάκια σου. Ούτε Θοδωράκη, ούτε Χατζιδάκι, ούτε Φαραντούρη ούτε καν Πλιάτσικα ρε αδερφέ. Όχι, έψαξες για Διονύση Μακρή. Τι; Δεν ήξερες ποιος το λέει; Πόνταρες σε κανέναν Κιάμο ή Βέρτη; Και γω εκεί πόνταρα. Χάσαμε και οι δύο τελικά.
Ταιριαστό το όνομα του αοιδού όμως. Πρέπει να πίνεις σαν τον Ορέστη Μακρή για να αντέξεις παραπάνω από δύο τέτοια τραγούδια. Είδες η μοίρα καμιά φορά; Μεγάλη πουτάνα.

Να λέω δηλαδή ΚΑΛΑ που το γκουγκολ σερτς που μου έτυχε δεν έγραφε "Ήταν ο Παντελίδης και τι πάει και της λέει; - Δεν ταιριάζετε σου λέω!". Ωραίος και ο Παντελίδης. Δεν λέω. Για Έλληνας Γιουτούμπερ, καλά τα έχει καταφέρει.
Αλήθεια φίλε αναγνώστη, ήξερες την έννοια του "Γιουτούμπερ";
Γιουτούμπερ, είναι ο άνθρωπος που αυτοπροσδιορίζεται ως χρήστης και καναλάρχης του Γιουτούμπ. Που ανεβάζει δικά του βίντεο και έχει και δικό του κοινό. Και μετά μαθαίνει και στην γκόμενα του πως είναι πολύ γαμάτο να είσαι Γιουτούμπερ, και γίνεται και αυτή μια και βγάζει ακόμα πιο χρήσιμα και ενδιαφέροντα βίντεο από τον αγαπημένο της. Ή βγάζουν μερικά μαζί, γιατί προφανώς οι ζωές τους δίνουν νόημα στις δικές μας. Και μετά άμα λάχει βγάζει και βιβλίο για κάτι που αυτή και κάνας δυο ακόμα θεωρούν  πως είναι ειδική. Και μετά γελάει ο κόσμος μαζί της. Και αυτή τους αποκαλεί Χέιτερς, και παίρνει ακόμα μεγαλύτερη αξία, γιατί όλα τα μεγάλα μυαλά, από τον Σωκράτη μέχρι τον Γαλιλαίο και τον Στιβ Τζομπζ, είχαν Χέιτερς. Αν μάλιστα κάποιος άλλος Γιουτούμπερ βγάλει βίντεο που να την υπερασπίζεται και να βρίζει τους Κομπλεξικούς της Χέιτερς, τότε έχει φτάσει στην ολοκλήρωση. Έχει γίνει... Αστέρι!
Γίνε και συ μια Πάρις Χίλτον. Μπορείς!
Το μόνο που με παρηγορεί, είναι πως το "Ήτανε μια φορά" ήταν ψηλότερα στα γκούγκολ σέρτσιζ. Φέιθ του χιουμάνιτι, σλάιτλι ριστόρντ.


Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Κι έτσι σώθηκε το δάσος

0 σχόλια
Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη που έδωσε ο άνθρωπος που έχει αγοράσει τις Σκουριές Χαλκιδικής, στο περιοδικό «Αγαπάμε το Χρυσό όσο αγαπάμε και τη Φύση» από τις εκδώσεις «LOL».

[…] Να εδώ κάτι γεράκους χρυσοθήρες φέραμε να κοσκινίζουν το χώμα, μπας και βρούμε λίγο χρυσούλη να βοηθήσουμε την κατακαημένη ελληνική οικονομία. Από που και ως που μας κατηγορούν για αντιοικολογικές μεθόδους εξόρυξης; Είναι όλα συκοφαντίες και μαύρη προπαγάνδα. Εμείς είμαστε πιο πράσινοι και από τον Χάλκ ντυμένο με εμφάνιση του Παναθηναϊκού. Αυτά να τα βλέπει ο λαός, που κάποιοι τους τάζουν συντάξεις και δουλειές, ενώ αρνούνται την εργασία σε γηραιούς χρυσοθήρες με εμπειρία στο Κλόνταϊκ. […]
[…]Μπορεί μερικοί να μας λένε, «Γιατί δεν πάτε να βγάλετε χρυσό απ’ τις στέπες της Ρωσίας που δεν θα ενοχλείτε κανέναν. Έχει εκεί μπόλικο.». Όχι κύριοι. Σαν τη Χαλκιδική, δεν έχει. […]
[…]Οι αριστεροί, οι κομμουνιστές και οι αναρχοάπλυτοι, έχουν καταστρώσει χρόνια τώρα το σχέδιο εξόντωσης μας. Έδιωξαν τους πραγματικούς κατοίκους της περιοχής, που πάντα μας αγαπούσαν και είχαν αφίσες της εταιρίας μας πάνω απ τα κρεβάτια τους όταν ήταν μικροί, και τους αντικατέστησαν με δικούς τους, ειδικά εκπαιδευμένους πράκτορες.
Αυτοί οι «Κάτοικοι», μας πολεμούν με αθέμιτα και άκρως παράνομα μέσα. Έχουν όπλα, χειροβομβίδες, αντιασφυξιογόνες μάσκες, μάσκες σαν του Τομ Κρουζ που μπορούν να μεταμφιέζονται σε γριές, μάσκες ενυδάτωσης και τη μάσκα του Mask. Ακόμα έντυσαν ειδικούς-επίλεκτους νάνους κομάντο, σαν παιδάκια δημοτικού, προκειμένου να μας ξεγελάσουν και να ρίξουμε τις άμυνες μας. Τελευταία ακούγεται πως σκοπεύουν να ζητήσουν βοήθεια και από την πιο αιμοσταγή επίλεκτη ομάδα ανδρών στην Ελληνική επικράτεια. Τους Νίντζα μΠΑΟΚτζίδες. Things will get ugly.
Ο απώτερος σκοπός τους όμως, είναι άλλος. Μην στεκόμαστε στη βιτρίνα. Οι άνθρωποι αυτοί, που δεν είναι άνθρωποι αλλά κακούργοι, έχουν ως στόχο να καταστρέψουν το γύρω δάσος, που εμείς με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να προστατέψουμε. Ναι, καλά καταλάβατε. Αυτοί οι τύποι, είναι οι γνωστοί σε όλους ως Eco-Villains ή αλλιώς, "Οι αιώνιοι εχθροί του Κάπτεν Πλάνετ». Γουστάρουν να καταστρέφουν τη φύση. Αυτό και τίποτε άλλο.
Γι αυτό λοιπόν, εμείς ως εταιρία, ζητήσαμε τη βοήθεια της ελληνικής κυβέρνησης ώστε να τους αντιμετωπίσουμε. Οι καλοί αυτοί άνθρωποι, που μονάχα το συμφέρον του τόπου τους ενδιαφέρει, έστειλαν ασφαλίτες, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ και τον Sith Lord Νίκο παρέα με τον Apprentice του Darth Άδωνι ώστε να απωθήσουμε μαζί τους ύπουλους αυτούς «Κατοίκους». Αν χρειαστεί θα φέρουμε τον Black Dragon, ακόμα και τον ίδιο τον Κάπτεν Πλάνετ.
Ο σκοπός της ζωής μου από εδώ και πέρα είναι να μπορώ να λέω αυτή την ιστορία στα παιδιά μου, να τα κοιτώ στα μάτια και να τους λέω «Και έτσι σώθηκε το δάσος…».

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Που να γυρνάς...

0 σχόλια
"Που να γυρνάς...", σκέφτηκε η Γιολάντα και αντί να ντυθεί και να γυρίσει σπίτι της, γύρισε πλευρό στην αγκαλιά του Πωστονλέν.
Ο Πωστονλέν, ένιωθε τυχερός που επιτέλους είχε σταυρώσει γκομενάκι. Το σάρκινο ξίφος του είχε καιρό να βγει απτο θηκάρι του. Σε λίγο θα σκούριαζε. Ή θα μούχλιαζε. Δεν ήθελε καν να σκέφτεται τι θα μπορούσε να έχει συμβεί αν  η Γιολάντα δεν αποφάσιζε να του δοθεί εκείνο το βράδυ.


Προσπαθώντας να μην την ξυπνήσει,  έπιασε το κινητό του και με περισσή ικανοποίηση (πιθανών μεγαλύτερη απ αυτήν που του είχε μόλις προσφέρει η έμπειρη, παρά την ηλικία της, Γιολάντα) έκανε δύο ενέργειες. Πρώτα, έστειλε μήνυμα στον κολλητό "1-0", και έπειτα έσβησε από ήχο κλήσης το "Έχω να γαμήσω 14 μήνες". Δεν ήξερε τι να βάλει. Ούτε που θυμόταν ποιο ήταν το προηγούμενο ρινγκτόουν που είχε στο κινητό του. Είχαν άλλωστε περάσει και 2 χρόνια από τότε που το προαναφερθέν άσμα εισέβαλε στη ζωή και τα ακούσματα του. Αποφάσισε να το αφήσει σιωπηλό. Άλλωστε δεν θα θελε να ξυπνήσει την καλή του.
Ήταν βέβαιος, πως παρ' ότι γνωρίζονταν μόλις μερικές ώρες, είχε βρει κάτι καλό. Φαινόταν αξιόλογη κοπέλα, με χιούμορ και σίγουρα ήταν η πρώτη φορά που δινόταν σε κάποιον τόσο γρήγορα. Προφανώς και αυτή είδε κάτι πάνω του, που την τράβηξε σαν τη μύγα σε αυτό το μπλε φωτάκι που άμα πάει πάνω του κάνει "ΠΑΦ".
"Το άλλο παλικάρι που φιλιόταν το ίδιο βράδυ η Γιολάντα ήταν κάποιος φίλος της και το έκανε για να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου" σκέφτηκε ο  Πωστονλέν και χαμογέλασε ευτυχισμένος. Γιατί να μην είναι άλλωστε. Ζούσε το όνειρο. Το παραμύθι. Ζούσε κάτι τόσο καρμικό, που θα γράφονταν σενάρια γι αυτό. Πιο δημοφιλή, στα ανήλικα κοριτσάκια ακόμα και απ' αυτό του Νόουτμπουκ.
Η φράση "Είμαστε πια μαζί", πεταγόταν συνέχεια στις εικόνες του μυαλού του, με φωτεινά νέον γράμματα. Με αυτή τη σκέψη αποκοιμήθηκε.
Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου που έμπαιναν απ το ανατολικό παράθυρο έπεσαν απευθείας πάνω στα μάτια του και τον ξύπνησαν. "Πρέπει να αγοράσω κουρτίνες. Θα με βοηθήσει το μωρό μου. Φαίνεται καλόγουστο!" σκέφτηκε, αλλά δεν τον ένοιαξε στιγμή παραπάνω, καθώς ανοίγοντας τα μάτια του, είδε την αγαπημένη του να ντύνεται, πανέμορφη και αέρινη χοροπηδώντας στο ένα πόδι καθώς είχε βάλει το λάθος μπατζάκι του παντελονιού της, στο λάθος πόδι. "Είναι τόσο όμορφη αναμαλλιασμένη, με ξεκούμπωτο το σουτιέν και το ρουζ πασαλειμμένο στα μάγουλα της" συλλογίστηκε.  Το πρόσωπό της, ήταν σαν μια παλέτα με χρώματα που κάποιος ερασιτέχνης ζωγράφος είχε ανακατέψει άναρχα χρησιμοποιώντας ένα σάρκινο... πινέλο. Πάντα ήταν διακριτικά βαμμένη άλλωστε.
Σηκώθηκε και την αγκάλιασε τρυφερά από πίσω, ψιθυρίζοντας της στο αυτί τον στίχο του ποιητή που με τόσες λίγες λέξεις περιέγραφε όλο του το είναι εκείνη τη στιγμή.
Αυτή, ούτε που τον άκουσε! Γύρισε και τον κοίταξε αγχωμένη. "Πρέπει να βιαστώ", του είπε. "Σε μισή ώρα προσγειώνεται ο Μανώλης. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα! Φοβόμουν πως θα είχα ξεχάσει πως γίνεται, τόσο καιρό που είχα να τον δω και χρειαζόμουν μια καλή προπόνηση. Σε ευχαριστώ και πάλι. Τώρα είμαι σίγουρη πως θα μπορέσω να ικανοποιήσω το αγόρι μου, όπως του αξίζει. Είμαι τρελή γι αυτόν! Σ' ευχαριστώ. Αντίο!" είπε χαμογελαστά η Γιολάντα και χάθηκε στον φωτισμένο απ τον ήλιο διάδρομο του νεοκλασικού.
"Έπρεπε να είχα γυρίσει τελικά" σκέφτηκε καθώς έκανε νόημα σε ένα διερχόμενο ταξί.
"Αεροδρόμιο παρακαλώ. Και μια μικρή στάση σε ένα φαρμακείο να πάρω μαντιλάκια καθαρισμού προσώπου αν είναι εύκολο. Ευχαριστώ".

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα

0 σχόλια
«Τάαακηηηηηηη! Κρυώωωνωωωωω. Θα με ζεστάνειιις;», είπε η Ντίνα καθώς κουλουριαζόταν πάνω του.
«Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα. Κρύο δεν έκανε ποτέ», πετάχτηκε ο Μήτσος από την παραδιπλανή θέση του καναπέ.
«Σταματήστε επιτέλους να κάνετε σαν δεκαεπτάχρονα. Εικοσιέξι χρονών άνθρωποι και γλείφεστε όλη την ώρα. Έχουμε και μεγάλους ανθρώπους μαζί μας» είπε και έδειξε την γιαγιά του που καθόταν στην απέναντι πολυθρόνα. Η γιαγιά, είχε τόσο προχωρημένη άνοια που περισσότερο τον ανησυχούσε η ψυχολογία της πολυθρόνας (καθώς και η υγεία του καλύμματος του καναπέ), παρά η ίδια. Για να καταλάβετε την κατάσταση λήθης που βρισκόταν η γιαγιά, το ίδιο πρωί είχε ακούσει για το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και ήθελε να την πάνε μια βόλτα για να δει «κόσμο μαζεμένο, και ωραίους άνδρες με ζιβάγκο». Βέβαια της εξήγησαν την κατάσταση του κόμματος, και συμβιβάστηκε να την πάνε μέχρι την εκκλησία, γιατί θα είχε σίγουρα περισσότερο κόσμο. Αυτή ήταν και η μόνη της λογική σκέψη τους τελευταίους πέντε μήνες, από τότε δηλαδή που ζήτησε μια βαριοπούλα για να σπάσει την τηλεόραση όταν αυτή έπαιζε Μάρκο Σεφερλή «Μπύρες Τόστ το Σαββατόβραδο».

«Βάλε ρε Τάκη να δούμε καμιά μπάλα τουλάχιστον, μπας και καταφέρεις να αγνοήσεις την μαινάδα που προσπαθεί να σε βιάσει στον καναπέ μου», είπε προσπαθώντας να αλλάξει θέμα ο Μήτσος.
«Τι μπάλα να δούμε ρε κακόμοιρε βαζελάκο! Μου πουλάς και πνεύμα πως “Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα”. Μείον τριανταένα (-31 !) βαθμούς χτυπάει μόνο στην Αλάσκα και ‘κει τουλάχιστον οι ξυλοκόποι πληρώνονται από τον πρόεδρα. Όχι σαν τους δικούς σας τους κακομοίρηδες που δεν έχουνε να βάλουν βενζίνα στο Τζιπ και πάνε με το λεωφορείο για προπόνηση. Αλλά τουλάχιστον πουλήσατε τον Βύντρα και λύθηκαν όλα σας τα προβλήματα ως ομάδα. Άντε, κακομοίρη.» είπε ο Τάκης, και δοκίμασε να δει τι γεύση έχουν οι αμυγδαλές της Ντίνας το τελευταίο ενάμιση λεπτό που παρέμεναν μόνες τους, σαν τις καλαμιές στον κάμπο, σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα μετά που του τελείωσαν τα σπίρτα, σαν τον Χοσέ Τοτσέ στην επίθεση του Παναθηναϊκού.
Αποσβολωμένος ο Μήτσος, κοίταξε το κενό. Και αποφάσισε να ακολουθήσει τον στίχο από ένα άλλο τραγούδι των Locomondo για να ξεχαστεί. Ήπιε ρετσίνα (!) και έπαιξε Προ.

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr