Τρικυμία στο κρανίο μιας... γλάστρας

Εεεεεεεεεεεεεεε, είμαι μια γλάστρα.
Εεεεεεεεεεεεεεεεε, είμαι όμορφη.
Εεεεεεεεεεεεεεεεεε, είμαι ξανθιά.
Εεεεεεεεεεεεεεεεεεε, μ' αρέσει πάρα πάρα πολύ η δουλειά μου.

Περνάω φανταστικά στο κανάλι.

Κάθε πρωί, ξυπνάω, κάνω μπάνιο, τρώω πρωινό (γιατί όπως λέει και η μαμά μου είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας), βάφομαι, ντύνομαι και πάω στο κανάλι με το Ζμαρτάκι μου.

Εκεί έχει μεγάλα στούντιο, πολλά φώτα και ανθρώπους που με βοηθούν να ομορφαίνω τις ημέρες των τηλεθεατών. Ειδικά τώρα με την κρίση, πώς μου το είπαν; Α! Ναι! "Επιτελώ κοινωνική ταινία" ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
Βοηθάω καλούς κυρίους και καλές κυρίες να δείχνουν στους τηλεθεατές πώς να κάνουν αποτρίχωση, πώς να πλέκουν τα μαλλιά τους, πώς να κάνουν γυμναστική, πώς να πασαλείβονται με φοβερές κρέμες αδυνατίσματος και πώς να γίνονται όμορφοι.

Όλοι στο κανάλι μου φέρονται πολύ καλά και με συμπαθούν.

Εκτός από εκείνη την κυρία στον δεύτερο, που μια μέρα μπήκε μέσα στο υπνοδωμάτιο του Μπούλη μου την ώρα που κάναμε σεξ, και άρχισε να ουρλιάζει κάτι για 20 χρόνια και τέσσερα παιδιά και μια βλαμμένη σουρλουλού που του είχε πάρει τα μυαλά. Είχα τσαντιστεί πάρα πολύ εκείνη τη μέρα. Μα ο Μπούλης μου, να έχει άλλη; Είναι δυνατόν; Να μην μου είναι πιστός; Ποιά είναι αυτή η Σουρλουλού; Και τι όνομα είναι αυτό στην τελική; "Σουρλουλού" ΧΑΧΑΧΑΧΑ! Μετά όμως μου πήρε το Ζμαρτάκι μουυυυυ (αυτό καλέ με το οποίο πάω στη δουλειά) και τον συγχώρεσα.

Πάντως, για να ξέρετε, σόι πάει το βασίλειο. Όταν κάνεις κάτι καλά, είναι σίγουρα στα γονίδιά σου.
Η μαμά μου ήταν και αυτή γλάστρα. Έδειχνε πλυντήρια στην Μέγκα Μπάνγκα.
Η γιαγιά μου, ήταν και αυτή γλάστρα. Έδειχνε χειροκίνητες ραπτομηχανές στα πανηγύρια στα χωριά της Θεσσαλίας.
Η προ-προ-προ-προγιαγιά μου, ήταν φίκος. Μπέντζαμιν.

Φιλάκιαααααααα!

Τρικυμία στο κρανίο, ενός φακέλου.

Είμαι ένας φάκελος.

Ένα ταπεινό κομμάτι χαρτί περίτεχνα διπλωμένο.

Είμαι βέβαια απ' τα τελευταία μοντέλα που έχουμε στην άκρη μια αηδία που κάνει τον κόσμο να μας γλείφει.
Που είναι τα παλιά τα μεγαλεία, που μας έσταζαν καυτό κατακόκκινο κερί (πω πω, άναψα τώρα) και μας πάταγαν και μια σφραγίδα με το οικόσημο του αποστολέα; Λιοντάρια, λύκοι, δράκοι πάνω στα βουλοκέρια, χλιδή σε λέω (είμαι σαλονικιός φάκελος όπως καταλάβατε).

Ένιγουει. Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα παλικάρια εδώ στην χαρτοβιομηχανία, αλλά εγώ πάντοτε αναρωτιόμουν τι μπορεί να βάλουν μέσα μου.

Έχω ακούσει πως πολλοί από εμάς, έχουν ζωές γεμάτες συγκινήσεις.
Από τον πρώτο φάκελο, διακόσια χρόνια πριν τον Τζίζας μέχρι σήμερα, το γένος μου έχει τεράστιο ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας.

Μέσα από εμάς, έχουν βγει χαρτιά που ξεκίνησαν και τελείωσαν πολέμους. Πάπυροι που μοίρασαν γνώση και επιστήμες. Γράμματα κωδικοποιημένα με παγκόσμια μυστικά. Επιστολές συγγενών σε χώρες και τόπους μακρινούς. Καρτ ποστάλ ηλιοκαμένων τουριστών. Λογαριασμοί ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, εφορίες, χαράτσια και άλλα αίτια εγκεφαλικών και εμφραγμάτων. Γράμματα σε φαντάρους, είτε στην πρώτη γραμμή, είτε στη σκοπιά έξω απ το Πολεμικό Μουσείο στο Κολωνάκι.

Και εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια κουπόνια... της Πίτσα Φαν.

Κάποιοι από εμάς, θέλουν να ζήσουν την αδρεναλίνη ενός πολέμου. Κάποιοι άλλοι, θέλουν την ησυχία τους και ποθούν μέσα τους, ένα βαρετό διαφημιστικό έκπτωσης σε καλλυντικάδικο.

Εγώ όμως είμαι αλλιώς. Θέλω να μπει μέσα μου ένα γράμμα ερωτικό. Ένα γράμμα που θα γραφτεί με πάθος, και θα διαβαστεί με δάκρυα. Ένα χαρτί με ένα φιλί, και δυο λέξεις.
"Σε αγαπάω".

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

All time low

5η δημοφιλέστερη γοογλερική επιλογή στην εβδομαδιαία αναζήτηση “All”

Η φράση της εβδομάδας είναι “All time low”, έλεγε το μέιλ που έφερε τα σκοτεινά μαντάτα.
“Τι είναι πάλι τούτο;” σκέφτηκα.
Γκούγκλαρα ο άμοιρος, και ανακάλυψα πως οι Ολ Τάιμ Λόου, είναι ένα νεανικό “Ποπ-Πανκ” συγκρότημα απ’ την Αμερική.
Άκουσα και ένα “τραγούδι” τους, και ήρθα να σας γράψω.
Το ερώτημα που θα θέσω είναι ένα:

ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ, ΘΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;;;

Όταν τα παιδιά μας θα μπουν στην εφηβεία, και παρά τις νέα τεχνολογίες, θα ψάξουν διεξόδους μέσα από τη μουσική, τι θα ακούσουν; Σε τι συναυλίες θα προσπαθήσουν να την πέσουν σε όποιαν ή όποιον αγαπάνε;

Θα ακούνε Τζάστιν Mπίμπερ που τότε θα είναι καταξιωμένος Τριαντάρης ΙτέρναλΤινέιτζ Πόπερ; (Ναι, είμαι κομπλεξικός Χέιτερ του Τζάστιν Μπίμπερ, και το καυχιέμαι).

Θα πηγαίνουν στις “Ένα ακόμα τελευταίο συναυλιακό τουρ” των Ονιράμα;

Τα καλοκαίρια στις παραλίες των ερημικών νησιών που θα πηγαίνουν για κάμπινγκ, δεν θα υπάρχουν οι Σκόρπιονς να τους επιβάλουν να χορέψουν μπλουζ με το κορίτσι τους; Θα το κάνει ποιος αυτό; Οι Μπακ Στριτ Μπόιζ στα 70 τους;
Όχι δα!
Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο κύριοι.

Μπορεί να κοροϊδεύουμε τους Πυξ Λαξ, αλλά όλοι οι έφηβοι απ το ‘90 μέχρι σήμερα αυτούς ακούν. Χωρίς να δίνουν σημασία στην ανυπαρξία και τον παραλογισμό των στίχων. [«Ένα τσιγάρο, σαν μεγάλη κιμωλία (1^η παρομοίωση), μοιάζει με φάρο (2^η παρομοίωση για το ίδιο τσιγάρο), που σκοντάψανε (!!) τα πλοία. Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;; (!!!!);; Απάντησέ μου.»]

Ακούνε, γουστάρουν, και ερωτεύονται. Έντ οφ φάκινγκ στόρι.

Άντε να το κάνουν αυτό, με τα Κόκκινα Χαλιά ή τους Ονιράμα ή τον μονόφθαλμο Μύρωνα Στρατή.

Εμένα τα παιδιά μου θα ακούνε Υπόγεια Ρεύματα, Ξύλινα Σπαθιά, και στις μαυρίλες τους Διάφανα Κρίνα.

Καλύτερα άκληρος παρά να χρειαστεί να αγοράσω μπλουζάκι Τζάστιν Μπίμπερ ή Ρεμπέκα Μπλακ.

Τα σέβη μου.

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Τρικυμία στο κρανίο ...μιας κουρτίνας

Μπονζούρ. Είμαι μια κουρτίνα.
Από καλή οικογένεια, όπως άλλωστε όλες οι κουρτίνες.

Γενικά είμαστε πολύ έμπιστα άτομα. Ότι μυστικό και να μας πεις, εμείς το κρατάμε με όλες μας τις δυνάμεις.  Οι περισσότερες δηλαδή, γιατί υπάρχουν και κάτι κουτσομπόλες ημιδιάφανες, που λίγο να ξεχαστείς και να αφήσεις κανένα φως ανοιχτό, τσουυυυυυπ πάνε και τα λένε όλα στη γειτονιά.

Εγώ είμαι μια απλή οικιακή κουρτίνα. Σε ένα φοιτητικό παράθυρο. Κίτρινη και μυρίζω απαίσια επειδή ο μπάκουρας που με κρέμασε, δεν με έχει πλύνει ποτέ του και κάνει και ένα πακέτο Γκαυλόισεζ τη μέρα. Έρχονται και οι φίλοι του να φάνε σουβλάκια, και βρωμάω και σκορδίλα μετά. Κουράδες.

Αλλά, εγώ έχω το κούτελό μου καθαρό. Όχι σαν κάτι παστρικές που ανοίγουν διάπλατα μόλις τους πει ο κάθε τυχάρπαστος.

Θα ξεχάσω εγώ τη δεκαετία του 90’, που πηγαίνανε τρεις και τέσσερις μαζί και ντροπιάζονταν κάθε απόγευμα στο Μέγκα, μ’ αυτόν τον ανεκδιήγητο το Μικρούτσικο.

Δεν είχαν καν το τακτ να ζητήσουν να τις φωνάζει με τα ονόματά τους. “Κουρτίνα 1”, “Κουρτίνα 2” και “Κουρτίνα 3” τις αποκαλούσε τις τσούλες. Και αυτές μιλιά. Τα ανέχονταν όλα για να βγαίνουν στο γυαλί. Μέχρι και με έναν άσχημο, βρωμερό χοντρομπαλά, τον Ζονκ, κάνανε παιχνίδια για τα δέκα λεπτά δημοσιότητας τους. Τι πλυντήρια, τι αποχυμωτές, τι σιδερώστρες έκρυβαν. Τίποτα σας λέω, καμία αυτοεκτίμηση.

Τα παλιά τα χρόνια, ήταν όλα καλύτερα. Θέατρα, κινηματογράφοι, μάγοι και ταχυδακτυλουργοί μας έβγαζαν στο κλαρί, μα αυτοί προσέφεραν ψυχαγωγία.

Είχε σκεπάσει η άλλη Σαίξπηρ λέει. Τι να της πεις; Μπράβο θα της πεις.
Η άλλη τον Χουντίνι. Μαγκιά.

Ε, εγώ σκεπάζω τον Βαγγελάκη που βγαίνει απ' το μπάνιο με την τσουτσού του έξω, μην τον δει η κυρά Γιωργία απ’ απέναντι, σκιαχτεί και το πει στον διαχειριστή. Είναι προικισμένο το καμάρι μου. Τι να κάνεις όμως… Τυχερά είναι αυτά. Ελπίζω μια μέρα να ξεχάσει τον αργιλέ αναμμένο, να λαμπαδιάσω να έχω τουλάχιστον έναν ένδοξο θάνατο.

Βίβα Κούνγκι!

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Καρδιά μου καημένη

"Καρδιά μου καημένη, πώς βαστάς και δεν ραγίζεις", ακούω και μου έρχεται στο μυαλό ο Χάρης Ρώμας, ντυμένος Ινδός γκουρού-ενόραση-λέωΤονΚαφεΤαΑυγαΚαιΤοΓιαουρτι βαμμένος με βερνίκι παπουτσιών και πετσέτα στο κεφάλι για τουρμπάνι, να το τραγουδάει με τσιριχτή φωνή, λικνίζοντας το ψηλόλιγνο κορμί του.

Εμένα, που ένα απ' τα μεγάλα μου όνειρα σ' αυτή τη ζωή είναι να δω τον Κωνσταντίνο Κατακουζηνό πνιγμένο στο αποχετευτικό του σύστημα. Εμένα, που περιμένω πώς και πώς να δω τον Περίανδρο Πώποτα, κρεμασμένο στην πλατεία του Κολοκοτρωνιτσίου από τα "αναρχοκομμούνια" και τον καταπιεσμένο Μανωλάκη.

Σειρές που σημάδεψαν γενιές ολόκληρες και σημαδεύουν ακόμα. Σειρές που το κανάλι τους τις έχει βάλει στο ριπίτ, κάθε μεσημέρι, μπακ του μπακ. Γιατί ο Έλληνας έχει αποδείξει πως αν δεν δει δύο συνεχόμενες ώρες, τον ίδιο ηθοποιό, να γράφει και να παίζει τον ίδιο χαρακτήρα, να λέει τα ίδια κρύα αστεία, και να τσιρίζει στον ίδιο ακριβώς τόνο, δεν πάει καλά το απόγευμά του.

Γιατί καλέ μου αναγνώστη κι εσύ έχεις περάσει μια περίοδο στη ζωή σου που έβλεπες Κατακουζηνό. Το ξέρω, μα δε σε κατηγορώ. Όλοι το έχουμε κάνει. Άλλοι σε πρώτη προβολή γιατί ήταν δέκα ετών και το έβρισκαν αστείο. Άλλοι επειδή δεν είχαν τίποτε άλλο να κάνουν και στο Μέγκα εκείνη την ώρα έπαιζε το "Ρετιρέ" ή το "Εμείς κι εμείς" (τα οποία στην σκουπιδοκλίμακα της Ελληνικής τηλεόρασης έχουν δική τους τιμητική θέση). Άλλοι επειδή το έβλεπαν τα δεκάχρονα παιδιά τους. Άλλοι επειδή ήταν στο νοσοκομείο και η διπλανή γιαγιά που είχε νοικιάσει τηλεόραση το έβαζε αμέσως μετά τα Ατίθασα Νιάτα. Άλλοι προκειμένου να μη διαβάσουν στην εξεταστική. Άλλοι επειδή τους απειλούσαν με όπλο-χειροβομβίδα-μπαζούκα-βιντεοκασέτες του ΤαμΤάκου. Και άλλοι που το έκαναν και συνεχίζουν να το κάνουν κάθε μεσημέρι, γιατί πολύ απλά, ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ.

Δε λέω, σε ελεύθερη χώρα ζούμε, αλλά αν γίνω κάποτε πρωθυπουργός-αυτοκράτορας, θα υπάρξει ειδική επιτροπή εκτίμησης της αίσθησης του χιούμορ του πληθυσμού, με δικαίωμα επιβολής σκληρών ποινών. Εξορία στη Σπιναλόγκα (χωρίς τη Λέχου), ισόβια συμμετοχή στο κοινό Τάτις Στεφανίδου, υποχρεωτική παρακολούθηση κάθε παράστασης της Μιμής Ντενίση είναι τα πιο δραστικά μέτρα για τους αμετανόητους.

Οι περιπτώσεις που θα θεωρηθεί πως έχουν ελπίδα αναμόρφωσης θα κλείνονται σε Κουρδιστοπορτοκαλικές εγκαταστάσεις και θα παρακολουθούν υποχρεωτικά:

Όλες τις σεζόν, Scrubs, Friends, Arrested Development, House M.D. και Modern Family.
Τις πρώτες σεζόν, How I Met Your Mother, Big Bang Theory.
Τις σεζόν που συμμετέχει ο Charlie Sheen του Two and a Half men. (Ομορφόπαιδε Άστον Κούτσερ-Κάτσερ πώς σε λένε, για κόπιασε ξανά στο Ελλαδιστάν αν σου κοτάει. Θα είμαι έτοιμος!)

Να εύχεστε, λοιπόν, να μη γίνω ποτέ πρωθυπουργός-αυτοκράτορας-πρόεδρος-γενικός γραμματέας-αρχηγός-κοτζαμπάσης.

Τα σέβη μου.

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Τρικυμία στο κρανίο μιας... ασπίδας

Είμαι μια ασπίδα.

Των δυνάμεων καταστολής.

Είμαι αυτή που προστατεύει αυτούς τους γενναίους ανθρώπους, απ' τα αυτοσχέδια δολοφονικά όπλα των εχθρών της τάξης (και της ηθικής που έλεγε και ο Περίανδρος Πόποτας). Μπουκάλια, πέτρες, μπογιές, ακόμα και μολότοφ έχουν σκάσει πάνω μου.

Με περηφάνια πρόταξα τα τροφαντά μου στήθη, και έσωσα τον παλικαρά που με κράδαινε.

Είμαι απόγονος, της ασπίδας που κρατούσε ο Λεωνίδας, όταν αντιμετώπισε τους Πέρσες στον Γοργοπόταμο.

Στο αίμα μου κυλούν τα ίδια ασπιδοπετάλια με αυτά της ασπίδας που προστάτευσε τον Μεγαλέξανδρο από το βέλος της γιγαντιαίας βαλλίστρας του Κεμάλ.

Είμαι εδώ για να προστατεύω και να υπηρετώ την Ελλάδα και την ιστορία της.

Είμαι εδώ για να ξαναλάμψει αυτή η χώρα που έδωσε τον πολιτισμό, την φιλοσοφία και τον Φραπέ, στην ανθρωπότητα.

Και τη δημοκρατία έδωσε, αλλά τι να κάνουμε, ουδείς άσφαλτος.

Είμαι εδώ για να αποτρέψω αναρχικούς, κομμουνιστάς και λοιπούς "προοδευτικούς" δημοκράτες, απ το να καταστρέψουν τον Ελληνισμό.

Από χόμπι τώρα: Μ' αρέσει να ακούω τα παιδιά να παίζουν τάβλι, ενώ είμαι στοιβαγμένη στη στοά της Ιπποκράτους μαζί με τις συναδέλφους μου.

Α, και η μπάλα. Τρελαίνομαι να μας πηγαίνουν σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Να βλέπουμε μπαλίτσα και στο τέλος να δέρνουμε τα πολύχρωμα αγοράκια. Να τα βλέπεις να τρέχουν και να μπουρδουκλώνονται στις κερκίδες, πολύ γέλιο σου λέω.

Τέλος, θέλω να σας πω, αν και το κρύβω γενικά, πως ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ για πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια. Να κάνουμε ντου και να δέρνουμε άσχετες φοιτήτριες, ώστε να μην ξανακατέβουν ποτέ σε πορεία, ούτε αυτές, ούτε οι φιλενάδες τους.

Δατς χάου γουι ρολ!

Τα 'παμε.

What is the answer to life the universe and everything

Αν γκουγκλάρεις την φράση "what is the answer to life the universe and everything", θα βρεις πως αναφέρεται σε μια νουβέλα του Ντάγκλας Άνταμς, στην οποία οι εξυπνότεροι άνθρωποι του γαλαξία κατασκευάζουν έναν υπερυπολογιστή και του ζητούν να τους δώσειτην απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα.

Επτάμιση εκατομμύρια χρόνια μετά τους τη δίνει. Και αυτή είναι ...

42.

Αυτό όμως δεν μας νοιάζει τόσο, όσο το ότι το Γκούγκολ κατάλαβε τον γκίκι χαβαλέ που γινόταν γύρω από το θέμα, και φρόντισε να συμμετάσχει και αυτό.

Πάνω πάνω στα αποτελέσματα της ερώτησης "what is the answer to life the universe and everything" λοιπόν, εμφανίζει ένα GoogleCalculator το οποίο έχει έτοιμο αποτέλεσμα τον αριθμό "42".

Γενικότερα οι Αμερικάνοι, παρ' ότι "εμείς" τους κράζουμε για πουριτανούς και στενόμυαλους, βλέπουν τα πάντα σαν σόου και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν χαβαλέ ή αναφορές στην Ποπ ή Νέρντι κουλτούρα ανεξαρτήτως χώρου και τόπου.

Ο Ομπάμα (ναι, ο ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ), πριν λίγο καιρό έκανε αναφορά στο Σταρ Γουόρς(αποτυχημένη, γιατί την έμπλεξε με το Σταρ Τρεκ, λάθος-κάζους μπέλι για τους απανταχού Φανμπόιζ αλλά η προσπάθεια μετράει) από την αίθουσα τύπου του Λευκού Οίκου.
Και οι αμερικάνοι, το εκτίμησαν.
Για σκέψου να έλεγε ο Σαμαράς σε διάγγελμά του, πως "Αν δεν ψηφίσουμε το νέο μνημόνιο, θα πρέπει να πάμε στην Μέρκελ κλαμένοι, όπως ο Ταμ Τάκος πήγαινε στη γυναίκα του μετά που είχε κάνει γκάφα". 
Θα είχε πέσει η κυβέρνηση, την άλλη μέρα το πρωί. Κόσμος με αναμμένους πυρσούς θα κυκλοφορούσε στους δρόμους καίγοντας ομοιώματα του Σαμαρά και του Ταμτάκου.
Βιντεοκασέτες του λαϊκού ήρωα, δοσμένες απ το ΤιβιΖάπινγκ, θα στοιβάζονταν και θα καίγονταν μπροστά στη βουλή.
Γιατί, δεν φταίει η κρίση κύριοι. Απλά δεν έχουμε ανοχή στο πάσης φύσεως Χιούμορ, σαν λαός.
ΟΛΕΣ οι στιγμές της ζωής, μπορούν και πρέπει να στολίζονται με χιούμορ. Ακόμα και οι πιο δύσκολες. Και αν δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό φίλε αναγνώστη, ΤΗ ΒΟΛΤΑ ΣΟΥ!

Βλέπω βιντεάκια NBA που οι παίχτες πέφτουν πάνω στις κερκίδες από καραμπόλα, και όπως σηκώνονται τσιμπούν ποπκορνάκια και ζελεδάκια από τους φανς. Εμάς εδώ, αν το κάνει κανείς αυτό, την άλλη μέρα θα φάει πρόστιμο απ την ομάδα επειδή δεν είναι συγκεντρωμένος στο παιχνίδι, ο Sougias13 θα τον βρίσει το βράδυ στο ραδιόφωνο γιατί παίρνει τόσα εκατομμύρια και πρέπει να είναι σοβαρός, και η κερκίδα θα τον φωνάζει για πάντα "Ο Ζελεδάκιας".
Κανένα νόημα.
Οτιδήποτε μας ενδιαφέρει εδώ, το παίρνουμε πολύ στα σοβαρά. Αλλά όχι το δικό μας κομμάτι σε αυτό. Μόνο των υπολοίπων.
Αλλά δεν πειράζει. Γεννήσαμε τη δημοκρατία τη φιλοσοφία και το σουβλάκι.
Χαλάλι μας.

Υ.Γ.1. Τελικά το νόημα της ζωής του σύμπαντος και των πάντων, είναι ο χαβαλές. Ο καλός και ποιοτικός χαβαλές.

Υ.Γ.2. Αν όση ώρα διάβαζες το παραπάνω, κατάλαβες πως πρέπει να πας να δεις λίγο Σεφερλή, παρακαλώ η έξοδος είναι από εκεί ---------->

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr