Τρικυμία στο κρανίο μιας... ασπίδας

Είμαι μια ασπίδα.

Των δυνάμεων καταστολής.

Είμαι αυτή που προστατεύει αυτούς τους γενναίους ανθρώπους, απ' τα αυτοσχέδια δολοφονικά όπλα των εχθρών της τάξης (και της ηθικής που έλεγε και ο Περίανδρος Πόποτας). Μπουκάλια, πέτρες, μπογιές, ακόμα και μολότοφ έχουν σκάσει πάνω μου.

Με περηφάνια πρόταξα τα τροφαντά μου στήθη, και έσωσα τον παλικαρά που με κράδαινε.

Είμαι απόγονος, της ασπίδας που κρατούσε ο Λεωνίδας, όταν αντιμετώπισε τους Πέρσες στον Γοργοπόταμο.

Στο αίμα μου κυλούν τα ίδια ασπιδοπετάλια με αυτά της ασπίδας που προστάτευσε τον Μεγαλέξανδρο από το βέλος της γιγαντιαίας βαλλίστρας του Κεμάλ.

Είμαι εδώ για να προστατεύω και να υπηρετώ την Ελλάδα και την ιστορία της.

Είμαι εδώ για να ξαναλάμψει αυτή η χώρα που έδωσε τον πολιτισμό, την φιλοσοφία και τον Φραπέ, στην ανθρωπότητα.

Και τη δημοκρατία έδωσε, αλλά τι να κάνουμε, ουδείς άσφαλτος.

Είμαι εδώ για να αποτρέψω αναρχικούς, κομμουνιστάς και λοιπούς "προοδευτικούς" δημοκράτες, απ το να καταστρέψουν τον Ελληνισμό.

Από χόμπι τώρα: Μ' αρέσει να ακούω τα παιδιά να παίζουν τάβλι, ενώ είμαι στοιβαγμένη στη στοά της Ιπποκράτους μαζί με τις συναδέλφους μου.

Α, και η μπάλα. Τρελαίνομαι να μας πηγαίνουν σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Να βλέπουμε μπαλίτσα και στο τέλος να δέρνουμε τα πολύχρωμα αγοράκια. Να τα βλέπεις να τρέχουν και να μπουρδουκλώνονται στις κερκίδες, πολύ γέλιο σου λέω.

Τέλος, θέλω να σας πω, αν και το κρύβω γενικά, πως ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ για πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια. Να κάνουμε ντου και να δέρνουμε άσχετες φοιτήτριες, ώστε να μην ξανακατέβουν ποτέ σε πορεία, ούτε αυτές, ούτε οι φιλενάδες τους.

Δατς χάου γουι ρολ!

Τα 'παμε.