Τρικυμία στο κρανίο ...μιας κουρτίνας

Μπονζούρ. Είμαι μια κουρτίνα.
Από καλή οικογένεια, όπως άλλωστε όλες οι κουρτίνες.

Γενικά είμαστε πολύ έμπιστα άτομα. Ότι μυστικό και να μας πεις, εμείς το κρατάμε με όλες μας τις δυνάμεις.  Οι περισσότερες δηλαδή, γιατί υπάρχουν και κάτι κουτσομπόλες ημιδιάφανες, που λίγο να ξεχαστείς και να αφήσεις κανένα φως ανοιχτό, τσουυυυυυπ πάνε και τα λένε όλα στη γειτονιά.

Εγώ είμαι μια απλή οικιακή κουρτίνα. Σε ένα φοιτητικό παράθυρο. Κίτρινη και μυρίζω απαίσια επειδή ο μπάκουρας που με κρέμασε, δεν με έχει πλύνει ποτέ του και κάνει και ένα πακέτο Γκαυλόισεζ τη μέρα. Έρχονται και οι φίλοι του να φάνε σουβλάκια, και βρωμάω και σκορδίλα μετά. Κουράδες.

Αλλά, εγώ έχω το κούτελό μου καθαρό. Όχι σαν κάτι παστρικές που ανοίγουν διάπλατα μόλις τους πει ο κάθε τυχάρπαστος.

Θα ξεχάσω εγώ τη δεκαετία του 90’, που πηγαίνανε τρεις και τέσσερις μαζί και ντροπιάζονταν κάθε απόγευμα στο Μέγκα, μ’ αυτόν τον ανεκδιήγητο το Μικρούτσικο.

Δεν είχαν καν το τακτ να ζητήσουν να τις φωνάζει με τα ονόματά τους. “Κουρτίνα 1”, “Κουρτίνα 2” και “Κουρτίνα 3” τις αποκαλούσε τις τσούλες. Και αυτές μιλιά. Τα ανέχονταν όλα για να βγαίνουν στο γυαλί. Μέχρι και με έναν άσχημο, βρωμερό χοντρομπαλά, τον Ζονκ, κάνανε παιχνίδια για τα δέκα λεπτά δημοσιότητας τους. Τι πλυντήρια, τι αποχυμωτές, τι σιδερώστρες έκρυβαν. Τίποτα σας λέω, καμία αυτοεκτίμηση.

Τα παλιά τα χρόνια, ήταν όλα καλύτερα. Θέατρα, κινηματογράφοι, μάγοι και ταχυδακτυλουργοί μας έβγαζαν στο κλαρί, μα αυτοί προσέφεραν ψυχαγωγία.

Είχε σκεπάσει η άλλη Σαίξπηρ λέει. Τι να της πεις; Μπράβο θα της πεις.
Η άλλη τον Χουντίνι. Μαγκιά.

Ε, εγώ σκεπάζω τον Βαγγελάκη που βγαίνει απ' το μπάνιο με την τσουτσού του έξω, μην τον δει η κυρά Γιωργία απ’ απέναντι, σκιαχτεί και το πει στον διαχειριστή. Είναι προικισμένο το καμάρι μου. Τι να κάνεις όμως… Τυχερά είναι αυτά. Ελπίζω μια μέρα να ξεχάσει τον αργιλέ αναμμένο, να λαμπαδιάσω να έχω τουλάχιστον έναν ένδοξο θάνατο.

Βίβα Κούνγκι!

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr