Ζιλμπέρτο, η πιο όμορφη ιστορία

Όταν ήμασταν μικροί ξέραμε πως όλα τα παραμύθια, έχουν χαρούμενο τέλος. Μετά μας διάβασαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που μας έμαθε πως τα μικρά, ορφανά, απροστάτευτα κορίτσια, πεθαίνουν από κρυοπαγήματα. Όταν συνήλθαμε από το σοκ, ήρθε η ώρα για την ‘Εισαγωγή στον Κανιβαλισμό 1.0’, με την ιστορία του Χάνσελ και της Γκρέτελ. Η κακιά μάγισσα ήθελε να παχύνει τα δύο αδέρφια για να είναι νοστιμότερα όταν θα τα φάει. Τελικά καταφέρνουν να ξεφύγουν βάζοντας την μάγισσα στον φούρνο και ψήνοντάς την. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς…εφιαλτικότερα. 

Το ποδόσφαιρο πάλι, σε τελευταίες στιγμές ποδοσφαιριστών δεν έχει φανεί ιδιαίτερα συμπονετικό. Πιο πρόσφατο και τρανταχτό παράδειγμα, αυτό του αποσυρόμενου Ζιντάν. Πήρε την πεθαμένη Γαλλία απ’ το χέρι. Την έφτασε σέρνοντας μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και εκεί που όλοι θέλουν να τον δουν να της δίνει ολομόναχος το χρυσό κυπελλάκι, τσουπ! Ματεράτσι, κουτουλίδι και τέλος.

Προχθές το βράδυ στο ΟΑΚΑ, οι φίλοι του Παναθηναϊκού ήθελαν να αποχαιρετίσουν τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Έναν παίχτη που στα τρία χρόνια του στην Ελλάδα, μάτια δεν έβγαλε ποτέ. Γι αυτό άλλωστε δεν έγινε και σύνθημα στα χείλη των οπαδών. Η αόρατη δουλειά του στο γήπεδο, μερικές φορές δεν φαινόταν καθόλου, σαν να την πέρναγε με Άζαξ όμω την περσινή χρονιά, του double του Παναθηναϊκού, ήταν μόνιμα άριστος. Ένα κέντρο μόνος του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στα περισσότερα χαμένα παιχνίδια του ΠΑΟ, αυτός απουσίαζε. 

Ο κόσμος στο ΟΑΚΑ προχθές, ήθελε να τον τιμήσει. Την προσφορά του στην ομάδα μπορεί να μην την καταλάβαιναν πολλοί. Όλοι όμως έβλεπαν πόσο φιλότιμος και επαγγελματίας ήταν. (Το χειροκρότημα στον Σαλπιγγίδη από όλο το ΟΑΚΑ, επιβεβαίωσε το πόσο εκτιμούν οι παναθηναϊκοί τους «τίμιους» παίκτες). Χαρακτηριστική η σκηνή στο ματς των play off στον Βόλο: Η ομάδα του σέρνεται και χάνει. Αυτός ,γνωρίζοντας πως παλεύει για ένα Τσάμπιονς Λιγκ που δεν θα συμμετάσχει, τρέχει και σκίζεται μέχρι το 90΄. Ακόμα και τότε. Σε ένα παιχνίδι που και ο πιο φανατικός αντιβολιώτης Λαρισαίος θα έβλεπε πως είναι χαμένο.

Γκολ έβαζε με το σταγονόμετρο. Και στην Αγγλία, και εδώ. Προχθές όμως, όλοι στο ΟΑΚΑ είχαν μια κρυφή ελπίδα πως κάτι μαγικό θα συνέβαινε. Έτσι για να δώσει κάτι το ξεχωριστό στο τελευταίο του παιχνίδι μπροστά στους φίλους του Παναθηναϊκού.

Εβδομηκοστό τέταρτο λεπτό στην Καλογρέζα. Η μπάλα στην περιοχή, κεφαλιά, απόκρουση, αναμπουμπούλα, σουτ, απόκρουση, ριμπάουντ ο Ζιλμπέρτο, σιωπή…
ΓΚΟΛ! Παραλήρημα, αποθέωση. Τα παραμύθια έχουν ακόμα happy end! Ανατριχίλα.

Λίγες στιγμές μετά ανακαλύπτουμε πως το γκολ ήταν οφσάιντ! Οποιοσδήποτε μη άμεσα θιγόμενος, είπε μέσα του «Δεν πειράζει! Καλύτερα κιόλας. Να έχει και το Ελληνικό διαιτητικό στοιχείο αυτή η όμορφη ιστορία. Να μπορούν να γκρινιάζουν κάποιοι αύριο».

Το παιχνίδι τελειώνει. Ο Ζιλμπέρτο ακούει ξανά τ’ όνομά του εν χορώ. Ίσως να μην το έχει ξανακούσει ποτέ τόσες φορές σε μια μέρα. Όπως και να ‘χει, είναι και αυτός μέσα στην λίστα με τους μεγαλύτερους παίκτες που πέρασαν ποτέ απ’ τα Ελληνικά χωράφια. Οποιοσδήποτε μη εμπαθής, τον εκτιμά. Και ας μην απέδωσε, κατά πολλούς, τα χρήματα που πήρε.

Ανάμεσα στους ραδιοφωνικούς διθυράμβους για την ανάκαμψη του ΠΑΟ και την χαζή ήττα της ΑΕΚ, ακούσαμε και για την περιπέτεια της υγείας ενός εκ των αγαπημένων της στήλης. Του τίμιου, του παντελονάτου. Του πατέρα, του παράγοντα, του φιλάσθενου. Του Αχιλλέα του Μπέου. Η αδιαθεσία που ένιωσε είθε να είναι περαστική και να μην επιστρέψει. Γιατί τι να το κάνεις αν η ομάδα σου βγαίνει στο Γιουρόπα, και συ είσαι στο κρεβάτι του πόνου; Θα έχει και άλλες ευκαιρίες να σε κυνηγά ο εισαγγελέας επειδή μπούκαρες σε απαγορευμένο χώρο, αλλά τι να τις κάνεις αν δεν έχεις την υγειά σου;
Να ευχηθούμε λοιπόν περαστικά.

Υ.Γ.1 Χθες έκλεισε ένα χρόνο λειτουργίας «Ο Παίκτης». Μπορεί να είμαι νέος στις τάξεις του, αλλά εύχομαι ολόψυχα μακροημέρευση και ευημερία. Happy Birthday!

Υ.Γ.2 Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Πάττυ που με ενέπνευσε για τον τίτλο.