skip to main | skip to sidebar

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Που να γυρνάς...

"Που να γυρνάς...", σκέφτηκε η Γιολάντα και αντί να ντυθεί και να γυρίσει σπίτι της, γύρισε πλευρό στην αγκαλιά του Πωστονλέν.
Ο Πωστονλέν, ένιωθε τυχερός που επιτέλους είχε σταυρώσει γκομενάκι. Το σάρκινο ξίφος του είχε καιρό να βγει απτο θηκάρι του. Σε λίγο θα σκούριαζε. Ή θα μούχλιαζε. Δεν ήθελε καν να σκέφτεται τι θα μπορούσε να έχει συμβεί αν  η Γιολάντα δεν αποφάσιζε να του δοθεί εκείνο το βράδυ.


Προσπαθώντας να μην την ξυπνήσει,  έπιασε το κινητό του και με περισσή ικανοποίηση (πιθανών μεγαλύτερη απ αυτήν που του είχε μόλις προσφέρει η έμπειρη, παρά την ηλικία της, Γιολάντα) έκανε δύο ενέργειες. Πρώτα, έστειλε μήνυμα στον κολλητό "1-0", και έπειτα έσβησε από ήχο κλήσης το "Έχω να γαμήσω 14 μήνες". Δεν ήξερε τι να βάλει. Ούτε που θυμόταν ποιο ήταν το προηγούμενο ρινγκτόουν που είχε στο κινητό του. Είχαν άλλωστε περάσει και 2 χρόνια από τότε που το προαναφερθέν άσμα εισέβαλε στη ζωή και τα ακούσματα του. Αποφάσισε να το αφήσει σιωπηλό. Άλλωστε δεν θα θελε να ξυπνήσει την καλή του.
Ήταν βέβαιος, πως παρ' ότι γνωρίζονταν μόλις μερικές ώρες, είχε βρει κάτι καλό. Φαινόταν αξιόλογη κοπέλα, με χιούμορ και σίγουρα ήταν η πρώτη φορά που δινόταν σε κάποιον τόσο γρήγορα. Προφανώς και αυτή είδε κάτι πάνω του, που την τράβηξε σαν τη μύγα σε αυτό το μπλε φωτάκι που άμα πάει πάνω του κάνει "ΠΑΦ".
"Το άλλο παλικάρι που φιλιόταν το ίδιο βράδυ η Γιολάντα ήταν κάποιος φίλος της και το έκανε για να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου" σκέφτηκε ο  Πωστονλέν και χαμογέλασε ευτυχισμένος. Γιατί να μην είναι άλλωστε. Ζούσε το όνειρο. Το παραμύθι. Ζούσε κάτι τόσο καρμικό, που θα γράφονταν σενάρια γι αυτό. Πιο δημοφιλή, στα ανήλικα κοριτσάκια ακόμα και απ' αυτό του Νόουτμπουκ.
Η φράση "Είμαστε πια μαζί", πεταγόταν συνέχεια στις εικόνες του μυαλού του, με φωτεινά νέον γράμματα. Με αυτή τη σκέψη αποκοιμήθηκε.
Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου που έμπαιναν απ το ανατολικό παράθυρο έπεσαν απευθείας πάνω στα μάτια του και τον ξύπνησαν. "Πρέπει να αγοράσω κουρτίνες. Θα με βοηθήσει το μωρό μου. Φαίνεται καλόγουστο!" σκέφτηκε, αλλά δεν τον ένοιαξε στιγμή παραπάνω, καθώς ανοίγοντας τα μάτια του, είδε την αγαπημένη του να ντύνεται, πανέμορφη και αέρινη χοροπηδώντας στο ένα πόδι καθώς είχε βάλει το λάθος μπατζάκι του παντελονιού της, στο λάθος πόδι. "Είναι τόσο όμορφη αναμαλλιασμένη, με ξεκούμπωτο το σουτιέν και το ρουζ πασαλειμμένο στα μάγουλα της" συλλογίστηκε.  Το πρόσωπό της, ήταν σαν μια παλέτα με χρώματα που κάποιος ερασιτέχνης ζωγράφος είχε ανακατέψει άναρχα χρησιμοποιώντας ένα σάρκινο... πινέλο. Πάντα ήταν διακριτικά βαμμένη άλλωστε.
Σηκώθηκε και την αγκάλιασε τρυφερά από πίσω, ψιθυρίζοντας της στο αυτί τον στίχο του ποιητή που με τόσες λίγες λέξεις περιέγραφε όλο του το είναι εκείνη τη στιγμή.
Αυτή, ούτε που τον άκουσε! Γύρισε και τον κοίταξε αγχωμένη. "Πρέπει να βιαστώ", του είπε. "Σε μισή ώρα προσγειώνεται ο Μανώλης. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα! Φοβόμουν πως θα είχα ξεχάσει πως γίνεται, τόσο καιρό που είχα να τον δω και χρειαζόμουν μια καλή προπόνηση. Σε ευχαριστώ και πάλι. Τώρα είμαι σίγουρη πως θα μπορέσω να ικανοποιήσω το αγόρι μου, όπως του αξίζει. Είμαι τρελή γι αυτόν! Σ' ευχαριστώ. Αντίο!" είπε χαμογελαστά η Γιολάντα και χάθηκε στον φωτισμένο απ τον ήλιο διάδρομο του νεοκλασικού.
"Έπρεπε να είχα γυρίσει τελικά" σκέφτηκε καθώς έκανε νόημα σε ένα διερχόμενο ταξί.
"Αεροδρόμιο παρακαλώ. Και μια μικρή στάση σε ένα φαρμακείο να πάρω μαντιλάκια καθαρισμού προσώπου αν είναι εύκολο. Ευχαριστώ".

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου