Στα υπόγεια είναι η θέα

Ανέβηκε στο A for Athens με σκοπό να περάσει εκεί το απόγευμά του.
Ακούμπησε το λευκό Άιφον στο τραπέζι και παρήγγειλε καφέ. Κοιτώντας την τιμή, σκέφτηκε πως θα είναι κάποιο πολύ σπέσιαλ Κολομβιανό χαρμάνι.
Δεν ήταν.

Σήκωσε το τηλέφωνο και έκανε αυτό που όφειλε.
Όχι, δεν φώναξε την αγορανομία. Τράβηξε φωτογραφίες.
Τον καφέ του. Τον καφέ του με μαύρο καλαμάκι. Τον καφέ του με πράσινο καλαμάκι. Τον καφέ του με λευκό καλαμάκι. Τον καφέ του χωρίς καλαμάκι. Τον καφέ του με την χλέπα της σερβιτόρας που της ζήτησε τόσα καλαμάκια.
Όταν τελείωσε, σήκωσε τα μάτια και κοίταξε τη θέα. Είχε ακούσει τόσα γι αυτή.
Ζήτησε τον κωδικό του "Γουί Φι", από την άλλη σερβιτόρα αυτή τη φορά.
Συνδέθηκε, και ανέβασε τον φρέντο του στο Φέισμπουκ με τίτλο "Kafedarrraaaaaa!!!!!1".
Πήρε απευθείας 12 λάικς.
Αμέσως μετά τον φίλτραρε στο Ίνσταγκραμ και τον ανέβασε με δεκατέσσερα (14) τάγκς που ξεκινούσαν με το #insta (#instaCoffee #instaGreece #instaKanteMouLike #instaTaFiltraMeKanounNaNiwthwTerastiosFwtografos #instaMaKoitaToEinaiAristourgima #instaOxiKoitaToAfrogalaKaiPesMouPosoGamatosEimai, ήταν μερικά από αυτά).
Πήρε μόλις 6 λάικς.
Τέλος, μπήκε και στο τουίτερ και γκρίνιαξε επειδή ήταν υπερτιμημένος ο καφές και η σερβιτόρα αγενής.
Πήρε όλα-όλα 2 φαβς και κανέναν ριτουί.

Πλήρωσε τον καφέ του και περίμενε το ασανσέρ. Όλη αυτή την ώρα τον έτρωγε:
"Τι τους έχει πιάσει όλους με τη θέα σ' αυτό το μαγαζί. Δεν καταλαβαίνω."

Κατέβηκε στο δρόμο και περπάτησε στην Αθηνάς.
Έστριψε στην Σοφοκλέους και κατευθύνθηκε προς το στέκι του.
Κατέβηκε μερικά σκαλιά και βρέθηκε στο υγρό υπόγειο με τους ξεφτισμένους τοίχους και τον χαμηλό φωτισμό.
Κάθισε στο πρώτο τραπέζι που βρήκε.
Μια κοπέλα που δούλευε εκεί τον πλησίασε και ρώτησε ευγενικά:
"Τέλει κουρό;"
Της έγνεψε καταφατικά, και άραξε πίσω στην καρέκλα του για να τη θαυμάσει.
Κοιτώντας τις έντονες καμπύλες της συλλογίστηκε:
"Ποιες ταράτσες ρε; Στα υπόγεια είναι η θέα!"

Τρικυμία στο κρανίο ενός... μαγιό

Νομίζεις εσύ τώρα που με βλέπεις έτσι με ζωντανά χρώματα, περίεργα σχέδια και όλη μέρα στην παραλία και στα μπιτσόμπαρα, πως την περνάω φίνα και θα 'θελες να 'σουν εγώ.

ΧΑ! Ας γελάσω μέσα στα μούτρα σου. Κακομοίρη.

Ρε, ξέρεις με τι έχω να κάνω εγώ; Ξέρεις;

Έχεις σκεφτεί ποτέ;
Ρε, βαρέα και ανθυγιεινά θα έπρεπε να μου κόβουνε. Όχι να με ζηλεύουνε κι από πάνω.
Γελάς ρε; Τι γελάς; Έλα να στα πω όμορφα, έλα να στα εξηγήσω ωραία, να μάθεις μπαλίτσα απ' τον άρχοντα.

Καταρχάς. Ήλιος.

Ξέρεις πως καίει; Ξέρεις πως μου καταστρέφει το χρώμα και το ύφασμα;
Αυτούς τους βλέπεις να βάζουνε τόνους αντηλιακά για να μην καούνε;
Εγώ; Εγώ; Εγώ δεν καίγομαι νομίζεις; Φυσικά και καίγομαι. Αλλά ποιος νοιάζεται; Αρκεί να της κάνω ωραίο κώλο και τέλος. Δεν τη νοιάζει τίποτε άλλο.
Και στην τελική, ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΥΦΑΣΜΑ ΕΙΜΑΙ ΚΥΡΑ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ Ο ΦΟΥΣΤΑΝΟΣ ΝΑ ΣΤΟΝ ΑΝΟΡΘΩΣΩ, ΟΥΤΕ Ο ΧΟΥΝΤΙΝΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΩ ΤΗΝ ΚΥΤΤΑΡΙΤΙΔΑ. Άντε μια ώρα στον καθρέφτη μας ζάλισες.

Έχω νεύρα θα μου πεις. Και δίκιο θα 'χεις. Γιατί το μαρτύριό μου δεν σταματάει στον ήλιο.
Το αλάτι πού το βάζεις; Μην απαντήσεις. Πάνω μου το βάζεις.
Όλη μέρα μέσα στο αλάτι. Μετά με τυλίγουν σε μια υγρή πετσέτα και ΑΝ το βράδυ το θυμηθούν, παίζει να με ξεπλύνουν με λίγο νεράκι. Για σαπούνι ούτε λόγος. Στο τέλος του καλοκαιριού και αν.

Δεν σου έφταναν αυτά; Το ότι κάνω όλη μέρα παρέα με το "τέτοιο" της, το έχεις συνειδητοποιήσει ποτέ; Αν είσαι άντρας θα πεις "Γαμώ ρε μάγκα μου!".
Ναι καγκουρένιε φίλε μου, ξέρω πως "αυτό" είναι ο στόχος της ζωής και της ύπαρξής σου, το ονειρεύεσαι και το κυνηγάς όλη μέρα και όλη νύχτα, αλλά εγώ τι φταίω;
Τι φταίω να κάνω παρέα με τρίχες και ιδρώτα και... ψείρες καμιά φορά (με είχε πάει κάποτε για ελεύθερο κάμπινγκ και ελεύθερα ήθη, στην Οινούσα. Μη τα πω καλύτερα. Θα χάσεις τον ύπνο σου); Το επέλεξα; Δεν το επέλεξα! Κάντε μου τη χάρη λοιπόν.

Μια μέρα θα την εκδικηθώ. Πού θα μου πάει. Θα γλιστρήσω μέσα στο νερό, θα κολυμπήσω στο κοντινότερο ρεύμα, θα φύγω μακριά και ασ' την να δείξει σε όλους, πως η στάση ζωής της είναι το... θαμνάκι.

Τά 'παμε.

Πάμε καφενείο

"Πάμε καφενείο", γκουγκλάρατε αυτή την εβδομάδα.

Να πάτε όμως καφενείο, γιατί όπως σας κόβω, μόνο απ' έξω περνάτε.
Πρέπει να πάτε, γιατί είναι το άντρο της σκέψης, του διαλόγου, και της φιλοσοφίας.
Οι αρχαίοι Ελληνες κάθονταν στα χωράφια, που τώρα είναι τα μπαράκια της Καρύτση, και φιλοσοφούσαν. Οι (όχι και τόσο) νέοι Έλληνες, το κάνουν στα καφενεία.
Εκεί μπορείς να ακούσεις και να μάθεις τα πάντα. Θα βρεις όλα τα επαγγέλματα, από γιατρούς έως οικοδόμους. Όλοι έχουν κάτι να πουν. Και θα το πουν.
Οι θαμώνες χωρίζονται σε 3 κατηγορίες:
- Αυτούς που τα ξέρουν όλα και θα πολεμήσουν μέχρι θανάτου για το δικαίωμά τους να πιστεύουν πως έχουν πάντα δίκιο. Ακόμα και αν τους φέρεις δεδομένα που αποδεικνύουν πως η γη ΔΕΝ είναι επίπεδη όπως διατείνονται, αυτοί θα γελάσουν στα μούτρα σου και θα σε αποστομώσουν, λέγοντάς σου πως έχασες 3-0 στο τελευταίο ντέρμπι, και να κάτσεις στη γωνιά σου.
- Αυτούς που έχουν την γνώμη τους και τη λένε με πάθος και παρρησία. Αλλά όταν οποιοσδήποτε άλλος πει οτιδήποτε διαφορετικό απ' όσα μόλις είπαν, αυτοί θα σκύψουν, θα κοιτάξουν το πάτωμα και θα πουν, "Ναι Ιορδάνη, δίκιο έχεις. Αφού βλέπουμε ξεκάθαρα με το μάτι πως η γη είναι επίπεδη, τι να λέμε τώρα".
- Αυτούς που είναι... Ταξιτζήδες. Ξέρουν τα πάντα, έχουν σπουδάσει στο μεγάλο σχολείο της ζωής, που είναι κάτι σαν το Έμ Άι Τι, αλλά χωρίς δίδακτρα. Έχουν μακρύ νύχι στο τελευταίο δάχτυλο και μπορούν να κάνουν σαρανταπεντάλεπτους μονολόγους, για οποιοδήποτε θέμα, χωρίς καμία απολύτως προετοιμασία. Μην προσπαθήσεις να τους διακόψεις, δε θα τα καταφέρεις. Και να λες καλά που είσαι στο καφενείο, γιατί όταν είσαι στο ταξί τους, μόλις πέρασαν τον προορισμό σου και δεν μπορείς να τους σταματήσεις για να αποβιβαστείς, θα καταλάβεις ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα. Ρώτα και μένα να σου πω για εκείνο το αιφνίδιο ταξίδι μου στην Καλαμάτα.
Αν πας ποτέ εκεί, να ζητήσεις με ύφος "Ελληνικό με ολίγη και τρεις φουσκάλες". Θα πιεις γλυκό, βαρύ γιατί μόνο τέτοιον φτιάχνει ο καφετζής, αλλά τουλάχιστον θα έχεις κάνει το κομμάτι σου.
Τα σέβη μου

Τρικυμία στο κρανιο ενός... θρόνου

Ειμαι ο Θρόνος.

Όχι ένας οποιοσδήποτε θρόνος. Και πρόσεχε πώς μου απευθύνεσαι, αν δε θες να δεις το κεφάλι σου σε κανένα παλούκι.
Βασικά, δε θα μπορείς να το δεις, γιατί θα είναι πάνω στο παλούκι, δε θα έχεις λαιμό και φυσικά, δε θα σου φέρουμε καθρέφτη. Οπότε, ΜΗΝ ΜΕ ΞΑΝΑ-ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ.
Είμαι ο Θρόνος σου και θα μου μιλάς βάσει πρωτοκόλλου. Γκε γκε;

Όλα τα πισινάκια του κόσμου θέλουν να καθίσουν πάνω μου. Και αν σκεφτείς πόσο σκληρός, κρύος και άβολος είμαι, θα καταλάβεις την αξία μου.
Αποτελούμαι από εκατοντάδες λιωμένα και σφυρηλατημένα σπαθιά. Είμαι αιχμηρός και δεν χαρίζω κάστανα. Λογικά, κάποια από τα σπαθιά που έχω μέσα μου έχουν μεγάλη περιεκτικότητα ουρανίου, καθώς όσοι κάθονται επάνω έχουν την τάση ή να τρελαίνονται ή να πεθαίνουν. Τι να κάνεις όμως. Αυτός είμαι και άμα τους αρέσει.
Χιλιάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει για να κάτσει ένας πάνω μου, και άλλοι τόσοι πρόκειται να πεθάνουν. Αλλά έτσι είμαι εγώ, χαρντ του γκετ.

Δυστυχώς έχει χρόνια να αναπαυθεί πάνω μου κανένα τρυφερό γυναικείο ποπουδέλι που θα το εκτιμήσω εγώ όσο θα με εκτιμήσει και αυτό, αλλά πού ξέρεις. Πίσω έχει ο δράκος την ουρά.
Ο τωρινός μου καθήμενος δεν την πολυπαλεύει, να ξέρετε. Να τον προσέχετε. Λογικά θα είχε πέσει απ τα χέρια της μαμάς του με τα μούτρα όταν ήταν μικρός. Ή θα τον χτύπαγε ο παππούς του. Με σφυρί. Στο κεφάλι. Και απ' την άλλη είχε αμόνι.
Τελοσπάντων, δεν γκρινιάζω. Καλα περνάω.

The night is dark and full of terrors.

Σι για.

Γαβ γαβ ποιητική γωνιά

«Γαβ γαβ ποιητική γωνιά» είπε η ανώτερη δύναμη που μας δίνει τη φράση της εβδομάδας.

Ντάξει, έχει και αυτή τα προβλήματά της προφανώς. Όπως και σεις που τα γκουγκλάρετε, αλλά τι να σας κάνω που σας έχω στην καρδιά μου.

Η φράση αυτή μου θύμισε τον τίτλο ενός κειμένου σε ένα ανθολόγιο με ιστορίες για ζώα που μας είχαν βάλει να διαβάσουμε στο σχολείο. «Κάι κάι θεούλη μου», το έλεγαν και ήταν φρικτό.

Μίλαγε αν θυμάμαι καλά για ένα στρατόπεδο, στο οποίο βασάνιζαν ό,τι ζωντανό έβρισκαν. Τύπου, πετάλωναν γάτες μέσα σε πίσσα, οι οποίες μετά σέρνονταν μέχρι τον κοντινότερο γκρεμό και αυτοκτονούσαν. Ή έβαζαν οινόπνευμα στα ποπουδάκια σκύλων και δεν θυμάμαι τι άλλο.

Αυτό το κείμενο δεν μας το έβαλαν να το διαβάσουμε στο σχολείο, αλλά βρε άνθρωπε. Βάζεις τα καημένα τα τρυφερά τα παιδάκια να έχουν στα χέρια τους ένα βιβλίο για ζωάκια που περιέχει αυτό το πράμα;

Θα μου πεις, φρόντιζαν να βιάζουν τις παιδικές μας ψυχούλες από πολύ νωρίτερα, το «κάι κάι» θα τους πείραζε.

Πέντε λέξεις θα σας πω (ή 2 λέξεις και 3 άρθρα; Το «με» είναι άρθρο; ή πρόθεση; Σκατά! ξεχάστε το). Έναν τίτλο θα σας πω:

«Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα».

Είναι λέει ένα κακόμοιρο, φτωχό και ορφανό κοριτσάκι που για να βγάλει λίγα χρήματα μπας και πάρει ψωμάκι να φάει, πουλάει σπίρτα. Όκει, λογικά θα το υιοθετήσει μια πλούσια οικογένεια στο τέλος και όλα όμορφα και καλά.

ΟΧΙ!

Το κοριτσάκι (spoiler alert), δεν τα πολυκαταφέρνει με την πώληση σπίρτων και το βρίσκει ο χειμώνας στο δρόμο. Και το κοριτσάκι κρυώνει. Κρυώνει πολύ. Και κανείς δεν κυκλοφορεί στο δρόμο για να αγοράσει σπίρτα. Και το κοριτσάκι ανάβει ένα σπίρτο για να ζεσταθεί. Και ανάβει και δεύτερο. Και τρίτο.
Κάπου εκεί αποτυγχάνει να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι πολύ αποδοτικός τρόπος θέρμανσης η καύση σπίρτων, και αντί να βρει κάτι να βάλει φωτιά, απλά... καίει όλα του τα σπίρτα.
Και μετά, δεν έχει άλλα σπίρτα να κάψει. Και... ΠΕΘΑΙΝΕΙ!

Από το ΚΡΥΟ!

Σαν τον (2ο spoiler alert) Νίκολσον στη Λάμψη. Έναν ψυχωτικό που τον έχουν καταλάβει πνεύματα τσαντισμένων ινδιάνων.

ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ;

Γιατί; Γιατί να κάνετε τα τρυφερούδια σας να έχουν εφιάλτες απ' τα τρία τους;

Ε;

Μήνυση από βουλευτές για το βίντεο της 25χρονης στη Βουλή

Σάλος έχει προκληθεί στο πανελλήνιο με το βίντεο της κοπέλας που από έδρανο της Βουλής “παραγγέλνει” σαν ταμίας σε εστιατόριο fast food, “Ένα κλαμπ, ένα τσιζ και μια κοκακόλα”.

Το βίντεο έγινε Viral, και με την έκταση που έλαβε, δεν άργησε να φτάσει στα αφτιά και τα μάτια των Ελλήνων βουλευτών.

Αστειάκια και πειράγματα ανταλλάχτηκαν μεταξύ αρκετών εξ αυτών. 

Το συγκεκριμένο βίντεο όμως έγινε η αιτία για κάποια λιγότερο εκλεπτυσμένα πειράγματα, με αποδέκτες μερικούς ευτραφείς βουλευτές. Τρεις εξ αυτών δεν αντιμετώπισαν την κατάσταση με χιούμορ, και έγκυρες πηγές λένε πως ετοιμάζονται να καταθέσουν  μήνυση ενάντια στην πρωταγωνίστρια του βίντεο, για προσβολή και δυσφήμιση του Δημοκρατικού πολιτεύματος, του οποίου το κέντρο αποτελεί ο χώρος της Βουλής.

 Αν οι πληροφορίες μας επιβεβαιωθούν, σύμφωνα με δηλώσεις διακεκριμένου νομικού, αναμένεται να υπάρξει δικαστικός μαραθώνιος, καθώς οι κατηγορίες που αφορούν θέματα σχετικά με το Δημοκρατικό πολίτευμα είναι ιδιαίτερα βαριές και προκαλούν χρονοβόρες και μακροσκελείς νομικές διαδικασίες. 

Τρικυμία στο κρανίο μιας... γλάστρας

Εεεεεεεεεεεεεεε, είμαι μια γλάστρα.
Εεεεεεεεεεεεεεεεε, είμαι όμορφη.
Εεεεεεεεεεεεεεεεεε, είμαι ξανθιά.
Εεεεεεεεεεεεεεεεεεε, μ' αρέσει πάρα πάρα πολύ η δουλειά μου.

Περνάω φανταστικά στο κανάλι.

Κάθε πρωί, ξυπνάω, κάνω μπάνιο, τρώω πρωινό (γιατί όπως λέει και η μαμά μου είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας), βάφομαι, ντύνομαι και πάω στο κανάλι με το Ζμαρτάκι μου.

Εκεί έχει μεγάλα στούντιο, πολλά φώτα και ανθρώπους που με βοηθούν να ομορφαίνω τις ημέρες των τηλεθεατών. Ειδικά τώρα με την κρίση, πώς μου το είπαν; Α! Ναι! "Επιτελώ κοινωνική ταινία" ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
Βοηθάω καλούς κυρίους και καλές κυρίες να δείχνουν στους τηλεθεατές πώς να κάνουν αποτρίχωση, πώς να πλέκουν τα μαλλιά τους, πώς να κάνουν γυμναστική, πώς να πασαλείβονται με φοβερές κρέμες αδυνατίσματος και πώς να γίνονται όμορφοι.

Όλοι στο κανάλι μου φέρονται πολύ καλά και με συμπαθούν.

Εκτός από εκείνη την κυρία στον δεύτερο, που μια μέρα μπήκε μέσα στο υπνοδωμάτιο του Μπούλη μου την ώρα που κάναμε σεξ, και άρχισε να ουρλιάζει κάτι για 20 χρόνια και τέσσερα παιδιά και μια βλαμμένη σουρλουλού που του είχε πάρει τα μυαλά. Είχα τσαντιστεί πάρα πολύ εκείνη τη μέρα. Μα ο Μπούλης μου, να έχει άλλη; Είναι δυνατόν; Να μην μου είναι πιστός; Ποιά είναι αυτή η Σουρλουλού; Και τι όνομα είναι αυτό στην τελική; "Σουρλουλού" ΧΑΧΑΧΑΧΑ! Μετά όμως μου πήρε το Ζμαρτάκι μουυυυυ (αυτό καλέ με το οποίο πάω στη δουλειά) και τον συγχώρεσα.

Πάντως, για να ξέρετε, σόι πάει το βασίλειο. Όταν κάνεις κάτι καλά, είναι σίγουρα στα γονίδιά σου.
Η μαμά μου ήταν και αυτή γλάστρα. Έδειχνε πλυντήρια στην Μέγκα Μπάνγκα.
Η γιαγιά μου, ήταν και αυτή γλάστρα. Έδειχνε χειροκίνητες ραπτομηχανές στα πανηγύρια στα χωριά της Θεσσαλίας.
Η προ-προ-προ-προγιαγιά μου, ήταν φίκος. Μπέντζαμιν.

Φιλάκιαααααααα!

Τρικυμία στο κρανίο, ενός φακέλου.

Είμαι ένας φάκελος.

Ένα ταπεινό κομμάτι χαρτί περίτεχνα διπλωμένο.

Είμαι βέβαια απ' τα τελευταία μοντέλα που έχουμε στην άκρη μια αηδία που κάνει τον κόσμο να μας γλείφει.
Που είναι τα παλιά τα μεγαλεία, που μας έσταζαν καυτό κατακόκκινο κερί (πω πω, άναψα τώρα) και μας πάταγαν και μια σφραγίδα με το οικόσημο του αποστολέα; Λιοντάρια, λύκοι, δράκοι πάνω στα βουλοκέρια, χλιδή σε λέω (είμαι σαλονικιός φάκελος όπως καταλάβατε).

Ένιγουει. Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα παλικάρια εδώ στην χαρτοβιομηχανία, αλλά εγώ πάντοτε αναρωτιόμουν τι μπορεί να βάλουν μέσα μου.

Έχω ακούσει πως πολλοί από εμάς, έχουν ζωές γεμάτες συγκινήσεις.
Από τον πρώτο φάκελο, διακόσια χρόνια πριν τον Τζίζας μέχρι σήμερα, το γένος μου έχει τεράστιο ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας.

Μέσα από εμάς, έχουν βγει χαρτιά που ξεκίνησαν και τελείωσαν πολέμους. Πάπυροι που μοίρασαν γνώση και επιστήμες. Γράμματα κωδικοποιημένα με παγκόσμια μυστικά. Επιστολές συγγενών σε χώρες και τόπους μακρινούς. Καρτ ποστάλ ηλιοκαμένων τουριστών. Λογαριασμοί ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, εφορίες, χαράτσια και άλλα αίτια εγκεφαλικών και εμφραγμάτων. Γράμματα σε φαντάρους, είτε στην πρώτη γραμμή, είτε στη σκοπιά έξω απ το Πολεμικό Μουσείο στο Κολωνάκι.

Και εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια κουπόνια... της Πίτσα Φαν.

Κάποιοι από εμάς, θέλουν να ζήσουν την αδρεναλίνη ενός πολέμου. Κάποιοι άλλοι, θέλουν την ησυχία τους και ποθούν μέσα τους, ένα βαρετό διαφημιστικό έκπτωσης σε καλλυντικάδικο.

Εγώ όμως είμαι αλλιώς. Θέλω να μπει μέσα μου ένα γράμμα ερωτικό. Ένα γράμμα που θα γραφτεί με πάθος, και θα διαβαστεί με δάκρυα. Ένα χαρτί με ένα φιλί, και δυο λέξεις.
"Σε αγαπάω".

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

All time low

5η δημοφιλέστερη γοογλερική επιλογή στην εβδομαδιαία αναζήτηση “All”

Η φράση της εβδομάδας είναι “All time low”, έλεγε το μέιλ που έφερε τα σκοτεινά μαντάτα.
“Τι είναι πάλι τούτο;” σκέφτηκα.
Γκούγκλαρα ο άμοιρος, και ανακάλυψα πως οι Ολ Τάιμ Λόου, είναι ένα νεανικό “Ποπ-Πανκ” συγκρότημα απ’ την Αμερική.
Άκουσα και ένα “τραγούδι” τους, και ήρθα να σας γράψω.
Το ερώτημα που θα θέσω είναι ένα:

ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ, ΘΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;;;

Όταν τα παιδιά μας θα μπουν στην εφηβεία, και παρά τις νέα τεχνολογίες, θα ψάξουν διεξόδους μέσα από τη μουσική, τι θα ακούσουν; Σε τι συναυλίες θα προσπαθήσουν να την πέσουν σε όποιαν ή όποιον αγαπάνε;

Θα ακούνε Τζάστιν Mπίμπερ που τότε θα είναι καταξιωμένος Τριαντάρης ΙτέρναλΤινέιτζ Πόπερ; (Ναι, είμαι κομπλεξικός Χέιτερ του Τζάστιν Μπίμπερ, και το καυχιέμαι).

Θα πηγαίνουν στις “Ένα ακόμα τελευταίο συναυλιακό τουρ” των Ονιράμα;

Τα καλοκαίρια στις παραλίες των ερημικών νησιών που θα πηγαίνουν για κάμπινγκ, δεν θα υπάρχουν οι Σκόρπιονς να τους επιβάλουν να χορέψουν μπλουζ με το κορίτσι τους; Θα το κάνει ποιος αυτό; Οι Μπακ Στριτ Μπόιζ στα 70 τους;
Όχι δα!
Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο κύριοι.

Μπορεί να κοροϊδεύουμε τους Πυξ Λαξ, αλλά όλοι οι έφηβοι απ το ‘90 μέχρι σήμερα αυτούς ακούν. Χωρίς να δίνουν σημασία στην ανυπαρξία και τον παραλογισμό των στίχων. [«Ένα τσιγάρο, σαν μεγάλη κιμωλία (1^η παρομοίωση), μοιάζει με φάρο (2^η παρομοίωση για το ίδιο τσιγάρο), που σκοντάψανε (!!) τα πλοία. Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;; (!!!!);; Απάντησέ μου.»]

Ακούνε, γουστάρουν, και ερωτεύονται. Έντ οφ φάκινγκ στόρι.

Άντε να το κάνουν αυτό, με τα Κόκκινα Χαλιά ή τους Ονιράμα ή τον μονόφθαλμο Μύρωνα Στρατή.

Εμένα τα παιδιά μου θα ακούνε Υπόγεια Ρεύματα, Ξύλινα Σπαθιά, και στις μαυρίλες τους Διάφανα Κρίνα.

Καλύτερα άκληρος παρά να χρειαστεί να αγοράσω μπλουζάκι Τζάστιν Μπίμπερ ή Ρεμπέκα Μπλακ.

Τα σέβη μου.

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Τρικυμία στο κρανίο ...μιας κουρτίνας

Μπονζούρ. Είμαι μια κουρτίνα.
Από καλή οικογένεια, όπως άλλωστε όλες οι κουρτίνες.

Γενικά είμαστε πολύ έμπιστα άτομα. Ότι μυστικό και να μας πεις, εμείς το κρατάμε με όλες μας τις δυνάμεις.  Οι περισσότερες δηλαδή, γιατί υπάρχουν και κάτι κουτσομπόλες ημιδιάφανες, που λίγο να ξεχαστείς και να αφήσεις κανένα φως ανοιχτό, τσουυυυυυπ πάνε και τα λένε όλα στη γειτονιά.

Εγώ είμαι μια απλή οικιακή κουρτίνα. Σε ένα φοιτητικό παράθυρο. Κίτρινη και μυρίζω απαίσια επειδή ο μπάκουρας που με κρέμασε, δεν με έχει πλύνει ποτέ του και κάνει και ένα πακέτο Γκαυλόισεζ τη μέρα. Έρχονται και οι φίλοι του να φάνε σουβλάκια, και βρωμάω και σκορδίλα μετά. Κουράδες.

Αλλά, εγώ έχω το κούτελό μου καθαρό. Όχι σαν κάτι παστρικές που ανοίγουν διάπλατα μόλις τους πει ο κάθε τυχάρπαστος.

Θα ξεχάσω εγώ τη δεκαετία του 90’, που πηγαίνανε τρεις και τέσσερις μαζί και ντροπιάζονταν κάθε απόγευμα στο Μέγκα, μ’ αυτόν τον ανεκδιήγητο το Μικρούτσικο.

Δεν είχαν καν το τακτ να ζητήσουν να τις φωνάζει με τα ονόματά τους. “Κουρτίνα 1”, “Κουρτίνα 2” και “Κουρτίνα 3” τις αποκαλούσε τις τσούλες. Και αυτές μιλιά. Τα ανέχονταν όλα για να βγαίνουν στο γυαλί. Μέχρι και με έναν άσχημο, βρωμερό χοντρομπαλά, τον Ζονκ, κάνανε παιχνίδια για τα δέκα λεπτά δημοσιότητας τους. Τι πλυντήρια, τι αποχυμωτές, τι σιδερώστρες έκρυβαν. Τίποτα σας λέω, καμία αυτοεκτίμηση.

Τα παλιά τα χρόνια, ήταν όλα καλύτερα. Θέατρα, κινηματογράφοι, μάγοι και ταχυδακτυλουργοί μας έβγαζαν στο κλαρί, μα αυτοί προσέφεραν ψυχαγωγία.

Είχε σκεπάσει η άλλη Σαίξπηρ λέει. Τι να της πεις; Μπράβο θα της πεις.
Η άλλη τον Χουντίνι. Μαγκιά.

Ε, εγώ σκεπάζω τον Βαγγελάκη που βγαίνει απ' το μπάνιο με την τσουτσού του έξω, μην τον δει η κυρά Γιωργία απ’ απέναντι, σκιαχτεί και το πει στον διαχειριστή. Είναι προικισμένο το καμάρι μου. Τι να κάνεις όμως… Τυχερά είναι αυτά. Ελπίζω μια μέρα να ξεχάσει τον αργιλέ αναμμένο, να λαμπαδιάσω να έχω τουλάχιστον έναν ένδοξο θάνατο.

Βίβα Κούνγκι!

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Καρδιά μου καημένη

"Καρδιά μου καημένη, πώς βαστάς και δεν ραγίζεις", ακούω και μου έρχεται στο μυαλό ο Χάρης Ρώμας, ντυμένος Ινδός γκουρού-ενόραση-λέωΤονΚαφεΤαΑυγαΚαιΤοΓιαουρτι βαμμένος με βερνίκι παπουτσιών και πετσέτα στο κεφάλι για τουρμπάνι, να το τραγουδάει με τσιριχτή φωνή, λικνίζοντας το ψηλόλιγνο κορμί του.

Εμένα, που ένα απ' τα μεγάλα μου όνειρα σ' αυτή τη ζωή είναι να δω τον Κωνσταντίνο Κατακουζηνό πνιγμένο στο αποχετευτικό του σύστημα. Εμένα, που περιμένω πώς και πώς να δω τον Περίανδρο Πώποτα, κρεμασμένο στην πλατεία του Κολοκοτρωνιτσίου από τα "αναρχοκομμούνια" και τον καταπιεσμένο Μανωλάκη.

Σειρές που σημάδεψαν γενιές ολόκληρες και σημαδεύουν ακόμα. Σειρές που το κανάλι τους τις έχει βάλει στο ριπίτ, κάθε μεσημέρι, μπακ του μπακ. Γιατί ο Έλληνας έχει αποδείξει πως αν δεν δει δύο συνεχόμενες ώρες, τον ίδιο ηθοποιό, να γράφει και να παίζει τον ίδιο χαρακτήρα, να λέει τα ίδια κρύα αστεία, και να τσιρίζει στον ίδιο ακριβώς τόνο, δεν πάει καλά το απόγευμά του.

Γιατί καλέ μου αναγνώστη κι εσύ έχεις περάσει μια περίοδο στη ζωή σου που έβλεπες Κατακουζηνό. Το ξέρω, μα δε σε κατηγορώ. Όλοι το έχουμε κάνει. Άλλοι σε πρώτη προβολή γιατί ήταν δέκα ετών και το έβρισκαν αστείο. Άλλοι επειδή δεν είχαν τίποτε άλλο να κάνουν και στο Μέγκα εκείνη την ώρα έπαιζε το "Ρετιρέ" ή το "Εμείς κι εμείς" (τα οποία στην σκουπιδοκλίμακα της Ελληνικής τηλεόρασης έχουν δική τους τιμητική θέση). Άλλοι επειδή το έβλεπαν τα δεκάχρονα παιδιά τους. Άλλοι επειδή ήταν στο νοσοκομείο και η διπλανή γιαγιά που είχε νοικιάσει τηλεόραση το έβαζε αμέσως μετά τα Ατίθασα Νιάτα. Άλλοι προκειμένου να μη διαβάσουν στην εξεταστική. Άλλοι επειδή τους απειλούσαν με όπλο-χειροβομβίδα-μπαζούκα-βιντεοκασέτες του ΤαμΤάκου. Και άλλοι που το έκαναν και συνεχίζουν να το κάνουν κάθε μεσημέρι, γιατί πολύ απλά, ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ.

Δε λέω, σε ελεύθερη χώρα ζούμε, αλλά αν γίνω κάποτε πρωθυπουργός-αυτοκράτορας, θα υπάρξει ειδική επιτροπή εκτίμησης της αίσθησης του χιούμορ του πληθυσμού, με δικαίωμα επιβολής σκληρών ποινών. Εξορία στη Σπιναλόγκα (χωρίς τη Λέχου), ισόβια συμμετοχή στο κοινό Τάτις Στεφανίδου, υποχρεωτική παρακολούθηση κάθε παράστασης της Μιμής Ντενίση είναι τα πιο δραστικά μέτρα για τους αμετανόητους.

Οι περιπτώσεις που θα θεωρηθεί πως έχουν ελπίδα αναμόρφωσης θα κλείνονται σε Κουρδιστοπορτοκαλικές εγκαταστάσεις και θα παρακολουθούν υποχρεωτικά:

Όλες τις σεζόν, Scrubs, Friends, Arrested Development, House M.D. και Modern Family.
Τις πρώτες σεζόν, How I Met Your Mother, Big Bang Theory.
Τις σεζόν που συμμετέχει ο Charlie Sheen του Two and a Half men. (Ομορφόπαιδε Άστον Κούτσερ-Κάτσερ πώς σε λένε, για κόπιασε ξανά στο Ελλαδιστάν αν σου κοτάει. Θα είμαι έτοιμος!)

Να εύχεστε, λοιπόν, να μη γίνω ποτέ πρωθυπουργός-αυτοκράτορας-πρόεδρος-γενικός γραμματέας-αρχηγός-κοτζαμπάσης.

Τα σέβη μου.

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr

Τρικυμία στο κρανίο μιας... ασπίδας

Είμαι μια ασπίδα.

Των δυνάμεων καταστολής.

Είμαι αυτή που προστατεύει αυτούς τους γενναίους ανθρώπους, απ' τα αυτοσχέδια δολοφονικά όπλα των εχθρών της τάξης (και της ηθικής που έλεγε και ο Περίανδρος Πόποτας). Μπουκάλια, πέτρες, μπογιές, ακόμα και μολότοφ έχουν σκάσει πάνω μου.

Με περηφάνια πρόταξα τα τροφαντά μου στήθη, και έσωσα τον παλικαρά που με κράδαινε.

Είμαι απόγονος, της ασπίδας που κρατούσε ο Λεωνίδας, όταν αντιμετώπισε τους Πέρσες στον Γοργοπόταμο.

Στο αίμα μου κυλούν τα ίδια ασπιδοπετάλια με αυτά της ασπίδας που προστάτευσε τον Μεγαλέξανδρο από το βέλος της γιγαντιαίας βαλλίστρας του Κεμάλ.

Είμαι εδώ για να προστατεύω και να υπηρετώ την Ελλάδα και την ιστορία της.

Είμαι εδώ για να ξαναλάμψει αυτή η χώρα που έδωσε τον πολιτισμό, την φιλοσοφία και τον Φραπέ, στην ανθρωπότητα.

Και τη δημοκρατία έδωσε, αλλά τι να κάνουμε, ουδείς άσφαλτος.

Είμαι εδώ για να αποτρέψω αναρχικούς, κομμουνιστάς και λοιπούς "προοδευτικούς" δημοκράτες, απ το να καταστρέψουν τον Ελληνισμό.

Από χόμπι τώρα: Μ' αρέσει να ακούω τα παιδιά να παίζουν τάβλι, ενώ είμαι στοιβαγμένη στη στοά της Ιπποκράτους μαζί με τις συναδέλφους μου.

Α, και η μπάλα. Τρελαίνομαι να μας πηγαίνουν σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Να βλέπουμε μπαλίτσα και στο τέλος να δέρνουμε τα πολύχρωμα αγοράκια. Να τα βλέπεις να τρέχουν και να μπουρδουκλώνονται στις κερκίδες, πολύ γέλιο σου λέω.

Τέλος, θέλω να σας πω, αν και το κρύβω γενικά, πως ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ για πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια. Να κάνουμε ντου και να δέρνουμε άσχετες φοιτήτριες, ώστε να μην ξανακατέβουν ποτέ σε πορεία, ούτε αυτές, ούτε οι φιλενάδες τους.

Δατς χάου γουι ρολ!

Τα 'παμε.

What is the answer to life the universe and everything

Αν γκουγκλάρεις την φράση "what is the answer to life the universe and everything", θα βρεις πως αναφέρεται σε μια νουβέλα του Ντάγκλας Άνταμς, στην οποία οι εξυπνότεροι άνθρωποι του γαλαξία κατασκευάζουν έναν υπερυπολογιστή και του ζητούν να τους δώσειτην απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα.

Επτάμιση εκατομμύρια χρόνια μετά τους τη δίνει. Και αυτή είναι ...

42.

Αυτό όμως δεν μας νοιάζει τόσο, όσο το ότι το Γκούγκολ κατάλαβε τον γκίκι χαβαλέ που γινόταν γύρω από το θέμα, και φρόντισε να συμμετάσχει και αυτό.

Πάνω πάνω στα αποτελέσματα της ερώτησης "what is the answer to life the universe and everything" λοιπόν, εμφανίζει ένα GoogleCalculator το οποίο έχει έτοιμο αποτέλεσμα τον αριθμό "42".

Γενικότερα οι Αμερικάνοι, παρ' ότι "εμείς" τους κράζουμε για πουριτανούς και στενόμυαλους, βλέπουν τα πάντα σαν σόου και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν χαβαλέ ή αναφορές στην Ποπ ή Νέρντι κουλτούρα ανεξαρτήτως χώρου και τόπου.

Ο Ομπάμα (ναι, ο ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ), πριν λίγο καιρό έκανε αναφορά στο Σταρ Γουόρς(αποτυχημένη, γιατί την έμπλεξε με το Σταρ Τρεκ, λάθος-κάζους μπέλι για τους απανταχού Φανμπόιζ αλλά η προσπάθεια μετράει) από την αίθουσα τύπου του Λευκού Οίκου.
Και οι αμερικάνοι, το εκτίμησαν.
Για σκέψου να έλεγε ο Σαμαράς σε διάγγελμά του, πως "Αν δεν ψηφίσουμε το νέο μνημόνιο, θα πρέπει να πάμε στην Μέρκελ κλαμένοι, όπως ο Ταμ Τάκος πήγαινε στη γυναίκα του μετά που είχε κάνει γκάφα". 
Θα είχε πέσει η κυβέρνηση, την άλλη μέρα το πρωί. Κόσμος με αναμμένους πυρσούς θα κυκλοφορούσε στους δρόμους καίγοντας ομοιώματα του Σαμαρά και του Ταμτάκου.
Βιντεοκασέτες του λαϊκού ήρωα, δοσμένες απ το ΤιβιΖάπινγκ, θα στοιβάζονταν και θα καίγονταν μπροστά στη βουλή.
Γιατί, δεν φταίει η κρίση κύριοι. Απλά δεν έχουμε ανοχή στο πάσης φύσεως Χιούμορ, σαν λαός.
ΟΛΕΣ οι στιγμές της ζωής, μπορούν και πρέπει να στολίζονται με χιούμορ. Ακόμα και οι πιο δύσκολες. Και αν δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό φίλε αναγνώστη, ΤΗ ΒΟΛΤΑ ΣΟΥ!

Βλέπω βιντεάκια NBA που οι παίχτες πέφτουν πάνω στις κερκίδες από καραμπόλα, και όπως σηκώνονται τσιμπούν ποπκορνάκια και ζελεδάκια από τους φανς. Εμάς εδώ, αν το κάνει κανείς αυτό, την άλλη μέρα θα φάει πρόστιμο απ την ομάδα επειδή δεν είναι συγκεντρωμένος στο παιχνίδι, ο Sougias13 θα τον βρίσει το βράδυ στο ραδιόφωνο γιατί παίρνει τόσα εκατομμύρια και πρέπει να είναι σοβαρός, και η κερκίδα θα τον φωνάζει για πάντα "Ο Ζελεδάκιας".
Κανένα νόημα.
Οτιδήποτε μας ενδιαφέρει εδώ, το παίρνουμε πολύ στα σοβαρά. Αλλά όχι το δικό μας κομμάτι σε αυτό. Μόνο των υπολοίπων.
Αλλά δεν πειράζει. Γεννήσαμε τη δημοκρατία τη φιλοσοφία και το σουβλάκι.
Χαλάλι μας.

Υ.Γ.1. Τελικά το νόημα της ζωής του σύμπαντος και των πάντων, είναι ο χαβαλές. Ο καλός και ποιοτικός χαβαλές.

Υ.Γ.2. Αν όση ώρα διάβαζες το παραπάνω, κατάλαβες πως πρέπει να πας να δεις λίγο Σεφερλή, παρακαλώ η έξοδος είναι από εκεί ---------->

Ορίτζιναλι πόστιντ μπάι Είρων @τ http://www.thinkdrops.gr