Τρικυμία στο κρανιο ενός... θρόνου

Ειμαι ο Θρόνος.

Όχι ένας οποιοσδήποτε θρόνος. Και πρόσεχε πώς μου απευθύνεσαι, αν δε θες να δεις το κεφάλι σου σε κανένα παλούκι.
Βασικά, δε θα μπορείς να το δεις, γιατί θα είναι πάνω στο παλούκι, δε θα έχεις λαιμό και φυσικά, δε θα σου φέρουμε καθρέφτη. Οπότε, ΜΗΝ ΜΕ ΞΑΝΑ-ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ.
Είμαι ο Θρόνος σου και θα μου μιλάς βάσει πρωτοκόλλου. Γκε γκε;

Όλα τα πισινάκια του κόσμου θέλουν να καθίσουν πάνω μου. Και αν σκεφτείς πόσο σκληρός, κρύος και άβολος είμαι, θα καταλάβεις την αξία μου.
Αποτελούμαι από εκατοντάδες λιωμένα και σφυρηλατημένα σπαθιά. Είμαι αιχμηρός και δεν χαρίζω κάστανα. Λογικά, κάποια από τα σπαθιά που έχω μέσα μου έχουν μεγάλη περιεκτικότητα ουρανίου, καθώς όσοι κάθονται επάνω έχουν την τάση ή να τρελαίνονται ή να πεθαίνουν. Τι να κάνεις όμως. Αυτός είμαι και άμα τους αρέσει.
Χιλιάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει για να κάτσει ένας πάνω μου, και άλλοι τόσοι πρόκειται να πεθάνουν. Αλλά έτσι είμαι εγώ, χαρντ του γκετ.

Δυστυχώς έχει χρόνια να αναπαυθεί πάνω μου κανένα τρυφερό γυναικείο ποπουδέλι που θα το εκτιμήσω εγώ όσο θα με εκτιμήσει και αυτό, αλλά πού ξέρεις. Πίσω έχει ο δράκος την ουρά.
Ο τωρινός μου καθήμενος δεν την πολυπαλεύει, να ξέρετε. Να τον προσέχετε. Λογικά θα είχε πέσει απ τα χέρια της μαμάς του με τα μούτρα όταν ήταν μικρός. Ή θα τον χτύπαγε ο παππούς του. Με σφυρί. Στο κεφάλι. Και απ' την άλλη είχε αμόνι.
Τελοσπάντων, δεν γκρινιάζω. Καλα περνάω.

The night is dark and full of terrors.

Σι για.